Απριλίου 18, 2013


"Γράμματα σ'  Ένα Νέο Ποιητή":


«Πιστεύω πως όλες σχεδόν οι θλίψεις μας είναι στιγμές ψυχικής έντασης, που τις υπομένουμε σα να μας πέτρωσε κάποια παράλυση, τρομαγμένοι επειδή νοιώθουμε πως τα ξαφνιασμένα αισθήματά μας δε ζούνε πια· επειδή μείναμε μόνοι με το Ξένο εκείνο που εισχώρησε μέσα μας· επειδή στερηθήκαμε όλα κείνα που μας είχε δέσει μαζί τους η συνήθεια κι η εμπιστοσύνη· επειδή στεκόμαστε καταμεσίς σ' ένα πέρασμα, όπου δε μπορούμε να σταθούμε άλλο. Γ' αυτό περνάει η θλίψη από κει: το Καινούργιο, το Άγνωστο, πούχει σταλάξει εντός μας, εισχώρησε στην καρδιά μας, έφτασε ως τις πιο μύχιες γωνιές της, και μάλιστα δεν είναι πια εκεί, - είναι στο αίμα μας μέσα.

Κι έτσι δεν ξέρουμε τι έτρεξε. Εύκολα θα μπορούσαν να μας πείσουν πως δεν έτρεξε τίποτα, κι ωστόσο έχουμε αλλάξει όπως αλλάζει ένα σπίτι άμα μπει κάποιος ξένος μέσα. Δε μπορούμε να πούμε  π ο ι ό ς  ήρθε, δε θα το μάθουμε ίσως ποτέ, πλήθος σημάδια όμως δείχνουν, πως έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, εισχώρησε εντός μας το Αύριο, για να μεταμορφωθεί μέσα στη δική μας υπόσταση πολύ πριν έρθει η ώρα του να πραγματωθεί στην εξωτερική μορφή του. Να γιατί είναι τόσο σημαντική η μοναξιά και η αυτοσυγκέντρωση σαν είσαι θλιμένος: επειδή η στιγμή αυτή που μοιάζει (επιφανειακά) άδεια και πετρωμένη, η στιγμή αυτή όπου το Αύριο σταλάζει εντός μας, είναι πολύ κοντύτερα στη ζωή από κείνη την άλλη στιγμή, όπου το Αύριο μας έρχεται μέσα στο θόρυβο, τυχαία και μοιραία λες, σα να μας το επιβάλλουν απ' έξω.

Απριλίου 03, 2013

Να ονειρευεσαι ετσι εχει νοημα η στιγμη




 Αυτη η στιγμη ειναι ζωη Εκει που λυνονται οι αρμοι της μνημης
 και γινονται ρευστη μαγεια

που κλεινει καθε χαραμαδα της ψυχης ...

Να ονειρευεσαι ετσι εχει νοημα η στιγμη



Αυτό που γονατίζει την ανθρώπινη συνθήκη

Αυτό που γονατίζει την ανθρώπινη συνθήκη Ο συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης μιλά για τη νέα συλλογή ενός ποιητή που «γυρεύει θαύματα στο χθαμαλό σοκάκι της καθημερινότητας». ΣΧΟΛΙΑ (0) 0 Κήπος είναι η ποίηση, άνθη του καλού τα ποιήματα. Ναι, αυτό που γονατίζει την ανθρώπινη συνθήκη. Με τούτη την έξοχα συμπυκνωμένη φράση απαντά ο ποιητής Γιάννης Λειβαδάς στην ερώτηση του Victor Lefevre «Τι είναι για σας το Ιερό;» Και το Ιερό είναι αυτό που δονεί, εμπνέει, ταλανίζει και ωθεί τον ποιητή, αυτό που τον κάνει να γυρέψει θαύματα ακόμα και στο πιο χθαμαλό σοκάκι της καθημερινότητας, ακόμα και στο πιο τάχατες ασήμαντο και φευγαλέο και άστατο δευτερόλεπτο. Ο Γιάννης Λειβαδάς τέτοιος ποιητής είναι, και στη Βαβυλώνα δεν βλέπει επιβλητικούς κρεμαστούς κήπους αλλά κρίσιμους κρεμαστούς στίχους που εκθειάζουν το Καλό αφού το ανακαλύψουν σε ένα σούρουπο («είσαι αυτό που νιώθω σπάνια/ το σούρουπο/ το πιο σπάνιο σούρουπο/ χωρίς ήλιο/ ο χάλυβας στο κορμί μου/ σπάζει τα καλούπια μου/ είσαι το σπάνιο πουλί που αναλάμπει/ είμαστε απεριόριστα όμορφοι/ και ωραίοι/ μια γυναίκα κι ένας άντρας/ πιο αργοί απ' το κοράλι/ πιο τρελοί/ από κάθε ποιητή»). Ή άλλοτε το επινοούν, το Καλό, καθώς στέργουν να ψάλλουν για ένα φύσημα στο σαξόφωνο του Τσάρλι Πάρκερ, για του Ρεμπώ του Αρθούρου την ποίηση την εμπρηστική, καθώς παλεύουν με του Γκέοργκ Τρακλ το ζόφο, καθώς γίνονται φθέγματα αυτογνωσίας κερδισμένης μέσα από την ποίηση της περιπέτειας και την περιπέτεια της ποίησης. Ακούστε: «Τα βρίσκω μπαστούνια μα εκτοξεύω αγριολούλουδα/ ο κίνδυνος είναι ασφαλέστερος απ' την ασφάλεια/ τα λόγια που μπορεί κάποιος να πει λιγοστεύουν/ καθώς και το λυκόφως πάνω από το τραπέζι με τα φρούτα». Είναι σημαντικό αυτό που κομίζει ο Λειβαδάς στην ποίηση των καιρών μας. Και το κομίζει όχι μονάχα με τα ποιήματά του αλλά με μιαν ακόπαστη δραστηριότητα στους λειμώνες και στις αλέες της μουσικής των λέξεων (τι άλλο είναι η ποίηση αν όχι των λέξεων η μουσική;). Το κομίζει μεταφράζοντας τους ποιητές που κατέσφαξαν τις βεβαιότητές του για να τον αναγκάσουν να σκαρφιστεί άλλες, να προχωρήσει σε εκσκαφές μέσα από μιαν αυτοσχέδια αρχαιολογία της γνώσης, για να συνθέσει κατόπιν το δικό του Λόγο περί Μεθόδου και Ηθικής. Το κομίζει με την ίδια του την παρουσία -σάρκα και οστά που αναδίδουν πνεύμα- μες στης Αθήνας τα κρυφά καταφύγια, όπου η Ποίηση ανθίσταται στο ποταπό. Το κομίζει καταφέρνοντας μιαν αναβίωση του ενδιαφέροντός μας για κείνες τις μορφές της τέχνης που πάσχισαν να ανακατέψουν την τράπουλα του ζην ξανά, να παίξουν πάλι στο τραπέζι μιας νέας περηφάνιας το Πόκερ της Σαγήνης. Ακούστε: «Αυτό που έρχεται από παλιούς ποιητές/ σε μένα/ είναι βαθιά χοάνη αντεστραμμένη/ κάθομαι εδώ ήρεμος ανασαίνοντας σαν λουλούδι/ και δεν χρειάζομαι τίποτα/ δημιουργώ και καταστρέφω/ κοντεύουν να 'ρθουν τα χελιδόνια/ να με δουν/ να μη λέω κουβέντα/ σφηνωμένος στη χοάνη/ καθώς εκείνα θα 'ναι σωσμένα/ και χαρούμενα». Τους κήπους κάνει στίχους ο Λειβαδάς, και άλλωστε κηπουρός είναι ο ποιητής, κήπος είναι η ποίηση, άνθη του καλού, και όχι του κακού, είναι τα ποιήματα. Κι ακόμα, στήνει παρατηρητήρια του ουρανού, μας φέρνει την αστρόσκονη στις τυπωμένες του σελίδες, κάνει πραγματικό το όνειρο και ονειρική την πραγματικότητα, μέσα από τους συνειρμούς της jazz, μέσα από τη σύλληψη και την ποιητική μεταγραφή του φευγαλέου, του άπιαστου, του εφήμερου. Παίζει ξανά και ξανά τη μαγνητοταινία της ζωής, μπαινοβγαίνει στο Στούντιο του Εφικτού για να μας στείλει ποιητικά μηνύματα λύτρωσης των καταδικασμένων στιγμών του εικοσιτετραώρου. Ακούστε: «Σκίζω το γραμμένο χαρτί/ όπως σκίζεις έναν παλιό χάρτη/ σαν να μην ξέρω το λόγο/ δεν υπάρχει θησαυρός στο χαρτί/ το σώμα είναι προπέτασμα/ η μοίρα δουλεύει γκαρσόνα/ στοιβάζει καρέκλες/ σκουπίζει/ σβήνει τα φώτα/ όλα κερασμένα/ την άλλη μέρα/ ξαναπιάνω να γράψω/ σαν λυτρωμένος/ το ποίημα». Ο Γιάννης Λειβαδάς έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Εξπρεσσιονιστική ανάδραση", Άκρον 1999, πλακέτα. "Παράρτημα εύκρατης συγκίνησης", Ίνδικτος 2003. "Νοέμβριος στον κόσμο/ November in the World", Άκρον 2004, δίγλωσση πλακέτα. "Οι κρεμαστοί στίχοι της Βαβυλώνας", Πηγή: www.lifo.gr

Η παρακμή ως επίσημη λατρεία



Η παρακμή ως επίσημη λατρεία

leivadas-parakmhΗ παρακμή πέρασε το στάδιο της κλιμακτήριου περιπέτειας και αναβαθμίστηκε σε επίσημη λατρεία. Η ελληνική ωρίμανση των τελευταίων τεσσάρων χρόνων αποκάλυψε μια πρωτόφαντη καινοτομία: ο μόνος τρόπος για να προσφέρει ικανοποίηση η ιστορία είναι η αναγωγή του βάσανου σε αισθητικό μοτίφ του παρόντος μιας ολόκληρης κοινωνίας.Μιας κοινωνίας που σπαρταράει μέσα στην υπαρκτική της βλέννα όπως τα χέλια που έχουν μόλις ελευθερωθεί από το αγκίστρι και τινάζονται μέσα στον επιθανάτιο κουβά, τον οποίο ο ψαράς έχει την ικανότητα να γεμίζει καθημερινά με ευκολία.
Τι νατουραλισμός, θα πει κανείς, η μεταφορική χρήση επί μίας καθολικής κατακρήμνισης, τέτοιας μάλιστα σημασίας. Ο νατουραλισμός του προσχήματος όμως, δηλαδή στην πραγματικότητα, η γελοιότητα της πρόκρισης του «έλληνα που είναι χαμένος από χέρι», είναι ο απώτατος νατουραλισμός τον οποίο φαίνεται να μοιράζονται άπαντες(;) εκτός από τους τρελούς. Οι τρελοί, μα ίσως ακόμη και οι μισότρελοι, είναι οι μόνοι που δεν χρειάζεται να εξοπλιστούν με αισθητικά ή ιδεολογικά μέτρα και σταθμά για να αντιμετωπίζουν το παρόν, το μοτίφ, τον εκρηκτικό ετούτο νατουραλισμό των αλληλουχιών όλων των «αντιδράσεων» που ασκούν κριτική στην υπάρχουσα ελληνική κοινωνία, η οποία έχει μεταβληθεί σε άσυλο του εαυτού της.
Λατρεύει ο απονενοημένος άνθρωπος σκυμμένος μπροστά από την ασταμάτητη περιφορά των λειψάνων της γενιάς του. Λατρεύει ακόμη και ο ατζαμής, ή ο «δες, ακόμη κι αυτός πλέον». Λατρεύουν εκείνοι που προτάσσονταν ως οι καλύτεροι μιας εποχής ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που λατρεύουν οι μέχρι πρότινος απόκληροι και αποδυναμωμένοι, που βρήκαν πια τον τρόπο να αποδράσουν από το κοινωνικό χαμαλίκι, προσφέροντας κοινή γονυκλισία.
Γιατί οι λύσεις, κύριοι, είναι δυο, για να αποκάμουμε εντελώς πλάι στο θολό ποτάμι του χρόνου, μέσα στον κουβά. Οφείλουμε με πάσα υπευθυνότητα να ψαρευόμαστε ως είδη που αντιστέκονται δια της αντανακλαστικής αντίδρασης στην έκθεση εκτός υδάτινου περιβάλλοντος, ή, θα ψαρευόμαστε ήδη ψόφια και σε προχωρημένη σήψη, ώστε ο εκείνος ο, πώς να τον ονομάσεις, με το αγκίστρι, να αναγκάζεται να μας επιστρέφει μετά βδελυγμίας στο ποτάμι.
Περί ορέξεως, χελόπιτα. Θυμάμαι πως την έφτιαχνε στον φούρνο ο συνονόματος ο παππούς μου, με κόκκινη σάλτσα και μπόλικο καταπράσινο μάραθο και την σέρβιρε πάντοτε μέσα σε μια γαλάζια παλαιική πιατέλα που είχε στις άκρες ραγίσματα.
Τρικολόρε εκτός γεύσεως, αλλά δημιουργούσε ένα καταπληκτικό, σχεδόν χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο μοτίφ, που σαν το παρατηρούσε σιωπηλά όλη η οικογένεια, χανόταν μέσα σε αίολες αλλά ιδιαίτερα αισιόδοξες σκέψεις για το μέλλον. Να σου τρέχουνε τα σάλια. Κι ακόμη δεν είχες φάει μπουκιά.
Όταν το τραπέζι είναι στρωμένο μιλάς με κάποια αυτοπεποίθηση. Όταν λείψει η πιατέλα απ’ το τραπέζι, είναι προτιμότερο να αποχωρήσεις πρώτος. Όταν σπάσει η πιατέλα και ο παππούς έχει πια πεθάνει, ετοιμάσου να λάβεις θέση πλάι στον δρόμο, για να λατρέψεις όλα όσα θα ακτινοβολεί το κυτίο του επιταφίου της γενιάς σου. Μέχρι τα μπούνια.
Οι τρελοί και οι ημίτρελοι σάμπως να μοιάζουν πιο άνετοι, πιο αδιάφοροι, με κάποιον περίεργο τρόπο δείχνουν ακόμη και επιτυχημένοι. Θα φταίει εκείνος ο άκρατος κονστρουκτιβισμός που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε. Δεν λαμβάνουν κι όμως κατέχουν. Δίχως να το πάρουμε είδηση, ενόσω προκόβαμε αποτελώντας σημαντικό σταθμό στην ιστορία των συμβολικών αξιών της δημογνωμίας, εκείνοι έκοβαν από τις αυλές μας όλα τα τριαντάφυλλα και τις μαργαρίτες. Τι να πρωτοπεί κανείς για δαύτους, ποιος διάολος ξέρει, την ώρα που καθόμασταν όλοι εμείς στο τραπέζι, με τι καταγίνονταν. 
Γιάννης Λειβαδάς

Φαιδρά πορτοκάλεια στο Γιαχούby

Φαιδρά πορτοκάλεια στο Γιαχού

by sarant
Ο τίτλος "Φαιδρά πορτοκάλεια", που τον έχω χρησιμοποιήσει και σε ένα παλιότερο άρθρο, είναι εύρημα (εξαιρετικό) του φίλου μας του Άγγελου και, όπως θα καταλάβατε, δεν αναφέρεται σε πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή αλλά στον Γκας Πορτοκάλος, τον αξιαγάπητο πατέρα της πρωταγωνίστριας στην ταινία "Γάμος αλά ελληνικά" και στην εξίσου αξιαγάπητη συνήθειά του να βρίσκει ελληνική ρίζα για οποιανδήποτε λέξη οποιασδήποτε γλώσσας, όπως το κιμονό από τον χειμώνα (επειδή το φοράμε το χειμώνα που κρυώνουμε) ή το επώνυμο Μίλερ από το μήλο.
Παρόμοια με τον Γκας Πορτοκάλος, που στην παρετυμολογία αναζητούσε απαντοχή από τα βάσανα της ξενιτιάς, στις πρώτες δεκαετίες ζωής του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους αρκετοί δημοδιδάσκαλοι έβρισκαν ηθική τόνωση επινοώντας απίθανες ετυμολογίες για λέξεις ξένης προέλευσης, όπως "εν πυρί ζέει όλη" για τη μπριζόλα (ιταλικό δάνειο στην πραγματικότητα) ή "αεί δέρεται" για τον γάιδαρο (περσοαραβικής προέλευσης ωστόσο). Κι αν αυτά είναι αθώες γραφικότητες, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για όσους σήμερα πλασάρουν εξωφρενικές ετυμολογίες χωρίς να έχουν το ελαφρυντικό της άγνοιας, αφού σήμερα υπάρχουν όλες οι πηγές διαθέσιμες, ιδίως μάλιστα για όσους το κάνουν με το αζημίωτο. Εννοείται ότι κανείς δεν διανοείται να προτείνει μια κομπογιαννίτικη ξένη προέλευση: όλες οι τσαρλατάνικες ετυμολογήσεις ανάγουν ξένες λέξεις σε αρχαίες ελληνικές, κατά προτίμηση ομηρικές.
Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι δεν είναι αποκλειστικότητα της ελληνικής γλώσσας οι βαρεμένοι ετυμολόγοι· όπως έχω ξαναγράψει, φρούτα παρόμοια ευδοκιμούν και σε άλλες γλώσσες: για παράδειγμα στα τούρκικα έχουμε τον αχτύπητο Πολάτ Καγιά, ο οποίος μάλιστα βάζει τα γυαλιά στους δικούς μας τσαρλατάνους, αφού δεν τον σταματάει ούτε η ηχητική ομοιότητα των λέξεων: εφαρμόζοντας διαδοχικούς αναγραμματισμούς, ο χαλκέντερος αυτός ζογκλέρ μπορεί στο πιτς φιτίλι να βγάλει τουρκική οποιαδήποτε λέξη οποιασδήποτε γλώσσας. Άλλωστε, η διεθνής ονομασία των παρόμοιων εθνογκαγκά θεωριών είναι γκοροπισμός, λέξη που δεν ανάγεται βεβαίως στον Θωμά Γκόρπα αλλά στον Ολλανδό λόγιο του 16ου αιώνα Γιοχάνες Γκορόπιους (ή Jan Gerartsen van Gorp), ο οποίος επέμενε ότι η μητέρα όλων των γλωσσών είναι η ολλανδική (και μάλιστα όχι όποια κι όποια ολλανδική, παρά η τοπική διάλεκτος της γενέτειράς του!)
Το Διαδίκτυο έχει αποτελέσει προνομιακό χώρο διάδοσης των πορτοκάλειων μύθων, αλλά και της ανασκευής τους. Ωστόσο, έχει σημασία και ο φορέας διάδοσης του μύθου. Άλλο είναι ένα μαζικό ηλεμήνυμα και άλλο ένα έγκυρο (με όσα εισαγωγικά θέλετε) έντυπο, π.χ. μια καθημερινή εφημερίδα, ή ένας ειδησεογραφικός ιστότοπος μεγάλης εμβέλειας. Το κείμενο με το οποίο ασχολούμαι σήμερα κυκλοφορούσε εδώ και λίγους μήνες σε ανυπόληπτα ελληνοκεντρικά ιστολόγια -προχτές όμως, φιλοξενήθηκε στο yahoo.gr. Θα μου πείτε ότι το yahoo.gr δεν είναι από τους σοβαρότερους ειδησεογραφικούς ιστότοπους, αλλά το όνομα yahoo, όπως και να το κάνουμε, είναι από τα 10-15 γνωστότερα του παγκόσμιου Διαδικτύου. Kατά σύμπτωση μάλιστα, ενώ προχτές το αγγλόφωνο Yahoo διερευνούσε την αλήθεια σχετικά με έναν γνωστό γλωσσικό μύθο (ότι παρά μία ψήφο τα γερμανικά δεν έγιναν επίσημη γλώσσα στις ΗΠΑ, μύθο που βέβαιακυκλοφορεί και σε ελληνική εκδοχή), το ελληνικό παράρτημα του πασίγνωστου ιστοτόπου προτίμησε να δημοσιεύσει ένα αξιοθρήνητο συμπίλημα από πορτοκαλισμούςπου δεν έχουν καν την αφέλεια του αυθεντικού Γκας Πορτοκάλος.
Ο τίτλος του άρθρου, που το υπογράφει η φοιτήτρια Φιλοσοφικής Ελένη Γεωργακάκη, είναι: "Άραγε μόνο οι Έλληνες μιλούν ελληνικά;" Σε αυτή την ερώτηση, η απάντηση είναι "ασφαλώς όχι", εφόσον υπάρχουν και οι ελληνόφωνοι ξένοι, συνήθως κάτοικοι Ελλάδος. Όμως η συντάκτρια του άρθρου δεν εννοεί αυτή την προφανή απάντηση, αλλά θέλει να τραβήξει την προσοχή μας στις πολλές λέξεις ελληνικής ετυμολογίας που υπάρχουν σε διάφορες άλλες γλώσσες. Αλλά το πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα, του γλωσσικού δανεισμού εννοώ, των δανείων και των αντιδανείων, η συντάκτρια του άρθρου το προσεγγίζει όχι για να το διερευνήσει, αλλά για να χαϊδέψει εθνικοβουλωμένα αυτιά και να στηρίξει το συμπέρασμα στο οποίο εκ των προτέρων θέλει να καταλήξει, ότι δηλαδή η ελληνική γλώσσα έχει γονιμοποιήσει "τον παγκόσμιο λόγο ... σε κάθε επίπεδο". Επίσης, εντύπωση προκαλεί ότι αντί να στηριχτεί στις πηγές που θα ήταν αυτονόητο να χρησιμοποιήσει, δηλαδή σε ετυμολογικά λεξικά, η συντάκτρια είτε δεν δίνει καμιά τεκμηρίωση για τις απίθανες ετυμολογήσεις της είτε παραπέμπει σε άγνωστες και ανυπόληπτες πηγές.
Αλλά ακόμη και ο τίτλος του άρθρου πάσχει, διότι σαφώς υπονοεί ότι, επειδή στα Αγγλικά, τα Γαλλικά ή τα Γερμανικά υπάρχουν χιλιάδες δάνειες λέξεις ελληνικής ετυμολογίας, αυτό σημαίνει ότι οι Άγγλοι, Γάλλοι και Γερμανοί "μιλούν ελληνικά". Είναι εντυπωσιακό το ότι τέτοιες αγλωσσολόγητες απόψεις εκφέρονται από μέλλουσα φιλόλογο. Το να δανείζεται λέξεις μια γλώσσα δεν αλλάζει την ταυτότητα της γλώσσας -σε αντίθεση με τα χρηματικά, που γονατίζουν χώρες και καταστρέφουν νοικοκυριά αν είναι αλόγιστα, τα γλωσσικά δάνεια είναι πηγή πλούτου: το βλέπουμε αυτό στη γλώσσα με το πιο πλούσιο ποσοτικά λεξιλόγιο, την αγγλική, που έχει δανειστεί από Δύση και Ανατολή, κι έτσι έχει δυάδες και τριάδες λέξεων για κομβικές έννοιες, που βοηθούν σε λεπτές διακρίσεις: πλάι στο ελληνογενές democracy υπάρχει το λατινογενές republic, δίπλα στο σαξονικό freedom το λατινογενές liberty, το σαξονικό speed συνοδεύεται από το λατινικό velocity (αλλά και το rapidity), ενώ το ελληνογενές ethnic κάνει παρέα στο λατινογενές national και φτιάχνει και το υβρίδιο ethnonational προκαλώντας αμηχανία στους μεταφραστές.
Αλλά πλατειάζω με αυταπόδεικτα. Το αστείο είναι ότι το επιχείρημα της συντάκτριας είναι δίκοπο. Αν δηλαδή οι Άγγλοι μιλούν ελληνικά επειδή έχουν ελληνικά δάνεια στο λεξιλόγιό τους, τότε και εμείς μιλάμε τουρκικά (διότι ντουλάπι, παπούτσι, κέφι, γλέντι, κιμάς, εργένης, και εκατοντάδες άλλες), αλλά και ιταλικά-λατινικά (διότι σπίτι, σκάλα, πόρτα, μπάρμπας, και εκατοντάδες άλλες), αλλά και γαλλικά (διότι αμορτισέρ, αφίσα, βιτριόλι, εταζέρα, καμουφλάζ, σαμποτάζ, ρεπορτάζ), και βεβαίως αγγλικά (εφόσον τζαζ, γκολφ, μίξερ, ιντερνέτ, σκορ, μάνατζερ, σταρ). Θα πει κάποιος ότι τα δικά μας δάνεια είναι λέξεις πεζές, της καθημερινότητας, ενώ οι ελληνικές λέξεις που "δανείσαμε" στις άλλες γλώσσες είναι λέξεις του υψηλού πολιτισμού και της φιλοσοφίας, αλλά αυτό, πέρα από το ότι δεν ισχύει απόλυτα, δεν αλλάζει το πλήθος των ξένων δανείων της ελληνικής, και μάλιστα σε λέξεις συχνές, ενώ οι ελληνογενείς λέξεις της αγγλικής είναι ως επί το πλείστον σπάνιες λέξεις που ελάχιστα χρησιμοποιούνται στην καθημερινή χρήση.
Το δεύτερο αστείο είναι ότι ενώ η αγγλική και οι άλλες γλώσσες έχουν όντως πολλά ελληνικά δάνεια, η συντάκτρια, λες και το κάνει επίτηδες, παραθέτει ως δήθεν ελληνικά δάνεια λέξεις που δεν έχουν ελληνική προέλευση. Για παράδειγμα, από τις αγγλικές λέξεις που παραθέτει, μόνο το ένα τρίτο είναι όντως ελληνικά δάνεια (οι 9-10 από τις 26 αν μέτρησα σωστά). Οι άλλες απλώς ανάγονται σε κάποια κοινή ινδοευρωπαϊκή ρίζα. Τα πράγματα είναι χειρότερα με τις άλλες γλώσσες -για παράδειγμα, από τα πέντε δήθεν ελληνικά δάνεια της γερμανικής που παραθέτει η συντάκτρια (machen>μηχανῶμαι, deich<τεῖχος, früh<πρωί, kübel<κύπελλον, ja<επιτατικό γέ…) ούτε μία ετυμολογία δεν είναι σωστή. Και πάλι, το αστείο είναι ότι υπάρχουν πολλές γερμανικές λέξεις που είναι ελληνικά δάνεια και δεν τους φαίνεται (π.χ. Arzt από τον αρχίατρο, Graf από τον γραφέα, Ampel από τον αμφορέα) και κάθε μια από αυτές τις λέξεις είναι μια γοητευτική ιστορία πολιτισμικής επαφής, αλλά αυτά τα γράφουμε εδώ, δεν τα βρίσκει κανείς σε ελληναράδικους ιστότοπους.
Και βέβαια, το αποκορύφωμα της αγυρτείας το βρίσκουμε στην ενότητα για τα τούρκικα δάνεια, με την οποία τελειώνει και το άρθρο. Παραθέτω ολόκληρο το τέλος:
Και ας κλείσουμε αυτό το σύντομο γλωσσικό ταξίδι με την γείτονα χώρα μας, την Τουρκία. Δυστυχώς στα σχολεία σήμερα διδάσκουν στα παιδιά, και αυτό το γνωρίζω προσωπικά, ότι λέξεις όπως αγάς, σεβντάς, άχτι, αφέντης κ.α. είναι τουρκικά κατάλοιπα από την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Αλλά όπως έλεγε και ο μεγάλος ιστορικός, Θουκυδίδης, «αυτός που γνωρίζει αλλά δεν διδάσκει σωστά, είναι ίδιος με εκείνον που δεν γνωρίζει τίποτα». Οι προαναφερθείσες λέξεις σε συνδυασμό με εκατομμύρια άλλες αφορούν ελληνικά αντιδάνεια. Όρους δηλαδή που πήραν οι Τούρκοι από τους Έλληνες, τους μετέτρεψαν σ’ έναν βαθμό και έπειτα επέστρεψαν στην Ελλάδα αλλοιωμένοι. Άλλωστε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος αναφέρει πως «οι Τούρκοι δεν ήταν έθνος, άρα δεν είχαν εθνική γλώσσα. Συνεννοούντο μεταξύ τους με ένα βασικό λεξιλόγιο που δεν υπερέβαινε τις 200 λέξεις». Τα παραδείγματα άφθονα· αγάς<ἂγω, άντε ντε<ἂγετε, άχτι<ἂχθος, βερεσές< φέρω, κεφτές<κόπτω, κοράνι< κορέω (τρέχω να φροντίσω), Μέκκα<μέγας, μπερντές<παραπέτασμα, μπρε<μωρέ, νταής<δάιος(φοβερός), ρεμπέτης<ρέμβω(περιπλανιέμαι), σαρίκι<καισαρίκιον(στέμμα καίσαρος)<κεάζω, σεβντάς< σεβίζω(λατρεύω), τσάρκα<κίρκος(κύκλος), τσιγκέλι<αγκύλη, αγκών, φαράσι<φέρω, χαμάμ<χαμαί, κτλ… Αλλά και λέξεις που χρησιμοποιούν μόνο στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα: ḉark(τροχός)<κίρκος, düsman(εχθρός)<δυσμενής, cins<γένος…
Όπως αναφέρει και ο Κ. Καβάφης «και την ελληνική λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμε ως τους Ινδούς».
Επομένως η ελληνική γλώσσα και δη η ομηρική έχει φωλιάσει για τα καλά σε κάθε γλώσσα και νοηματοδοτεί όρους παγκόσμιους που ενυπάρχουν στην μουσική, την ιατρική, τις θετικές επιστήμες, τις τέχνες…
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να την διατηρήσουμε και να αφήσουμε στην άκρη τον ψευτο-προοδευτισμό των καιρών, που στο όνομα μίας δήθεν αντικειμενικότητας, θέλει την ελληνική γλώσσα να μην διαφέρει ακόμη και από την πιο σπάνια διάλεκτο, όπως είχε διατυπώσει στο παρελθόν Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. (...).
Ελένη Γεωργακάκη, Φοιτήτρια Φιλοσοφικής
Όπως βλέπετε, όλες τις τουρκικές λέξεις που έχει πάρει η ελληνική, η κυρία Γεωργακάκη τις βγάζει αντιδάνεια! Και βέβαια πετυχαίνει το απόλυτο ρεκόρ: από τα 17 "αντιδάνεια" που παραθέτει, κανένα (ή σχεδόν) δεν έχει ελληνική αρχή σύμφωνα με τα έγκυρα ελληνικά ετυμολογικά λεξικά. Αλήθεια, ποιες πηγές χρησιμοποίησε; Τον Δαυλό ή την κυρία Τζιροπούλου; Μήπως δεν υπάρχουν πολύ καλά ετυμολογικά λεξικά; Γιατί τα περιφρόνησε; Απορώ τι θα διδάξει αύριο η μέλλουσα φιλόλογος, τον καζαμία ή τη σωλομονική;
(Για να είμαι απόλυτα δίκαιος, πρέπει να επισημάνω ότι στο προοίμιο της ενότητας των τουρκικών (όχι στα 17 δήθεν αντιδάνεια), η συντάκτρια αναφέρει και μία λέξη που όντως έχει ελληνική αρχή, τη λέξη αφέντης, που παράγεται από το αρχαίο αυθέντης, υπό την επίδρ. του λατινογενούς διαφεντεύω. Η τουρκική efendi είναι ελληνικό δάνειο. Υπάρχει επίσης στα 17 και μια αμφισβητούμενη περίπτωση, το σαρίκι, για το οποίο υπάρχει η θεωρία ότι το τουρκικό sarik ανάγεται στο βυζαντινό καισαρίκιον -αλλά κι εδώ η συντάκτρια κάνει λάθος, διότι θέλει και τον Καίσαρα να τον βγάλει ελληνογενή, και δίνει την αστεία προέλευση από 'κεάζω'. Αλλά ας της αναγνωρίσουμε μισό σωστό στα 17).
Επιπλέον, υποψιάζομαι σφόδρα ότι ο Παπαρρηγόπουλος δεν έχει γράψει ότι «οι Τούρκοι δεν ήταν έθνος, άρα δεν είχαν εθνική γλώσσα. Συνεννοούντο μεταξύ τους με ένα βασικό λεξιλόγιο που δεν υπερέβαινε τις 200 λέξεις» -ιδίως το πρώτο σκέλος είναι κωμικό. Πολύ θα ήθελα να διαβάσει η κυρία Γεωργακάκη το άρθρο μου και να μου στείλει αριθμό τόμου και σελίδας όπου ο Παπαρρηγόπουλος λέει τα παραπάνω εκ πρώτης όψεως εξωφρενικά.
Θα μου πείτε, γιατί αφιέρωσα τόσες και τόσες γραμμές για ένα εμφανώς αγλωσσολόγητο, αντιεπιστημονικό, σχεδόν κωμικό κείμενο, που ούτε καν γούστο έχει (γιατί αν είχε θα μπορούσε τουλάχιστον να προταθεί για τα βραβεία Πορτοκάλος). Ένας λόγος είναι ότι μου αρέσει πολύ να συζητάω για γλωσσικά δάνεια και αντιδάνεια. Ένας άλλος λόγος ότι ακόμα και σε φαιδρότητες πρέπει να δίνεται απάντηση. Επιπλέον, είναι αποκαρδιωτικό ιστότοποι επαγγελματικοί, όπως υποθέτω ότι είναι το yahoo.gr, να δημοσιεύουν τέτοια ανόητα κείμενα, και μάλιστα ως "ειδήσεις". Οι διαχειριστές του ιστοτόπου πρέπει να καταλάβουν ότι ένας ιστότοπος δεν μπορεί να διατηρήσει το όποιο κύρος του όταν δημοσιεύσει άκριτα ανοησίες. Όταν ρίξεις μια κουταλιά πίσσα σε ένα βάζο μέλι, δεν γλυκαίνει η πίσσα -το μέλι χαλάει.
Κι αν μου πείτε ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο αυστηροί με την προσπάθεια μιας φοιτήτριας, ενός νέου ανθρώπου δηλαδή, θα απαντήσω αφενός ότι η κυρία Γεωργακάκη έχει δώσει και άλλα κινδυνολογικά και αντιεπιστημονικά δείγματα γραφής από τον ίδιο ιστότοπο (δεν βάζω λινκ, γκουγκλίστε και θα τα βρείτε) και αφετέρου ότι οι καλές επιστημονικές συνήθειες (χρήση έγκυρων πηγών και παράθεσή τους, παράθεση πηγών που να έχουν σχέση με τον ισχυρισμό μας, κτλ.) πρέπει να καλλιεργούνται από νωρίς, αλλιώς ριζώνουν οι κακές συνήθειες -απού κοπελομάθει, δεν γεροντοξεχνά, λένε οι σύντεκνοι.
Κι έπειτα, τρέφω την αμυδρή ελπίδα ότι ίσως το άρθρο αυτό φτάσει στους διαχειριστές του yahoo.gr, οπότε μπορεί να προστεθεί ένας σύνδεσμος κάτω από το πορτοκαλούργημα. Εκτός βέβαια αν μας πουν ότι η δημοσίευση ήταν πρωταπριλιάτικη, οπότε θα τους χρεώσουμε απλώς αμφίβολο γούστο.

Οι πέντε νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας


Απρ022013
 
1347384571-0
Οι πέντε νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας όπως τους ανέλυσε το 1976 στο δημοφιλέστερο βιβλίο του ο καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας Κάρλο Τσιπόλα.
Σημαντικοί επιστήμονες κινδυνεύουν μερικές φορές να γίνουν γνωστοί για μια δημοφιλή δημοσίευσή τους η οποία δεν είχε στενή σχέση με την επιστήμη τους. Ο Ιταλός Κάρλο Τσιπόλα (1922-2000), διάσημος καθηγητής του Μπέρκλεϊ, δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (1976).
Ο Κάρλο Τσιπόλα δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα τους δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του για την ηλιθιότητας
Ο Κάρλο Τσιπόλα δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα τους δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του για την ηλιθιότητας
Κατά τον Τσιπόλα υπάρχουν πέντε «νόμοι» της ανθρώπινης ηλιθιότητας.
Πρώτον, πάντοτε και αναπόφευκτα όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων μέσα σε έναν πληθυσμό.
Δεύτερον, η πιθανότητα κάποιος να είναι ηλίθιος είναι ανεξάρτητη από τη χαμηλή ή υψηλή επίδοσή του σε οποιονδήποτε τομέα. Επιπλέον, το ποσοστό των ηλίθιων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα. Οπως λέει ο Τσιπόλα, υπάρχουν ηλίθιοι τόσο μεταξύ στρατηγών όσο και μεταξύ καθηγητών πανεπιστημίου.
Τρίτον, ηλίθιος είναι όποιος προκαλεί ζημιά σε άλλον άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων χωρίς να ωφεληθεί τίποτε ή παρ' ότι ζημιώνεται ο ίδιος. Ο Τσιπόλα κατασκευάζει μια τυπολογία με κριτήριο το ποιος προκαλεί ζημιά σε ποιον και ποιος ωφελείται από τη ζημιά. Ο ηλίθιος είναι ο ένας από τους τέσσερις τύπους ανθρώπων. Υπάρχουν άλλοι τρεις, δηλαδή ο ευφυής, ο ανήμπορος (ακριβέστερη μετάφραση από τα ιταλικά: φουκαράς) και ο κακοποιός (ακριβέστερη μετάφραση: ληστής. Η κατά τα άλλα καλή ελληνική μετάφραση πάσχει σε αυτά τα σημεία). Ο ευφυής με τις ενέργειές του ωφελεί τους άλλους και επίσης ωφελείται ο ίδιος. Ο φουκαράς ωφελεί μεν τους άλλους, αλλά ζημιώνεται ο ίδιος γιατί οι άλλοι τον εκμεταλλεύονται. Και ο ληστής ζημιώνει τους άλλους για να ωφεληθεί ο ίδιος.
Τέταρτον, οι μη ηλίθιοι πάντοτε υποτιμούν τις ζημιογόνες δυνατότητες των ηλίθιων. Ξεχνούν ότι ο συγχρωτισμός με ηλίθιους αποδεικνύεται ένα ηλίθιο λάθος.
Και πέμπτον, οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ηλίθιοι. Μάλιστα ο Τσιπόλα διατείνεται ότι οι ηλίθιοι είναι ομάδα πιο ισχυρή από τη Μαφία και το «στρατιωτικό - βιομηχανικό πλέγμα».
1347384841-1
Ηλίθιες πράξεις
Αν έπαυε κανείς να υπομειδιά διαρκώς κατά την ανάγνωση του βιβλίου και σκεφτόταν τους πέντε «νόμους» του Τσιπόλα, τότε θα μπορούσε να προβάλει τρεις αντιρρήσεις.
Πρώτον, κατά τον συγγραφέα ο ηλίθιος διακρίνεται από τους υπόλοιπους με βάση ένα εξωτερικό κριτήριο: το αν ζημιώνει τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό του (ή έστω δεν τον ωφελεί). Αν και ο Τσιπόλα κάνει φευγαλέα αναφορά στο «γονίδιο της ηλιθιότητας», δεν προτείνει κάποια εγγενή χαρακτηριστικά που έχουν οι ηλίθιοι και μόνον αυτοί και εξαιτίας των οποίων προκαλούν ζημιές στους γύρω τους, χωρίς προσωπικό όφελος.
Αλλωστε, το αν πράγματι επήλθε ζημιά σε αυτόν που ενήργησε και στους γύρω του είναι μια υποκειμενική κρίση η οποία μπορεί να μεταβάλλεται κατά μήκος του χρόνου. Αν μικρή ζημιά σήμερα μπορεί να προκαλέσει μεγάλο όφελος για όλους σε μεταγενέστερο χρόνο, τότε ο ηλίθιος του σήμερα μπορεί να αποδειχθεί ο προνοητικός του αύριο ή ο διορατικός του μεθαύριο.
Δεύτερον, η ζημιά ή το όφελος δεν λογίζονται μονοδιάστατα. Κανείς δεν διαμορφώνει τη ζωή του μόνο με όρους ζημιάς - οφέλους. Μπορεί κάποιος να θεωρηθεί φουκαράς επειδή δεν τον ενδιαφέρουν τα προσωπικά οφέλη αλλά η επιτυχία της παγκόσμιας επανάστασης ή η σωτηρία μετά θάνατον.
Τρίτον, είναι εύλογο να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν ηλίθιες πράξεις, όχι ηλίθιοι άνθρωποι. Δηλαδή η μονάδα ανάλυσης είναι η πράξη, όχι ο άνθρωπος. Ο Τσιπόλα δεν το δέχεται αυτό, επειδή κατατάσσει τους ανθρώπους σε έναν από τους τέσσερις τύπους με βάση τον σταθμισμένο μέσο όρο των πράξεών τους. Ωστόσο, όλοι μπορούμε να φερθούμε ηλίθια κάποιες φορές. Αυτό είναι κάτι που ομολογούμε συνήθως στον εαυτό μας σε στιγμές περισυλλογής. Η ηλιθιότητα εξαρτάται από τα πολιτισμικά συμφραζόμενά της. Δηλαδή, η κρίση εκείνου που φέρθηκε ηλίθια για τον εαυτό του, καθώς και η δική μας αποτίμηση της πράξης του, επηρεάζονται από το τι θεωρείται ηλίθιο και τι όχι κατά περιόδους σε κάθε κοινωνία.
Δημοφιλή αποφθέγματα
Οταν υπάρχει κρίση, η ανάλυση με βάση χαρακτηρισμούς προσώπων είναι δημοφιλής. Ο Τσιπόλα γράφει ότι «σε μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα το ποσοστό των ηλίθιων είναι σταθερό, ωστόσο παρατηρείται μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία μια δραματική εξάπλωση των ληστών με καλπάζουσα ηλιθιότητα... και μεταξύ όσων δεν μετέχουν στην εξουσία μια εξίσου ανησυχητική αύξηση των φουκαράδων».
Στα καθ' ημάς, είναι ευκολότερο για τους σχολιαστές της κρίσης να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς των πρωταγωνιστών της παρά να ξεδιαλύνουν το κουβάρι που αποτελείται από κατασκευαστικά λάθη της ευρωζώνης, δομικές εθνικές παθολογίες, λαθεμένες αποφάσεις και συμπτώσεις γεγονότων. Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι διασκεδαστικό. Γι' αυτό, ας ξαναγυρίσουμε σε «νόμους» όπως π.χ. αυτόν του Χάνλον (κατ' άλλους του Χάινλαϊν) «ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα» και εκείνον του Αλέξανδρου Δουμά υιού: «Προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλίθιους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται».
Ο κ. Δημήτρης Α. Σωτηρόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΚΑΡΛΟ Μ. ΤΣΙΠΟΛΑ Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας Μετάφραση Γιάννος Πολυκανδριώτης  Εκδόσεις Κέδρος, 2012,  σελ. 89, τιμή 5,50 ευρώ
   Πηγή: tovima.gr
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τσάρλι Τσάπλιν: Η σοφία του σε λέξεις!


«Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος... και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε κατανόηση. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε αλήθεια. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον...



... Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με τον δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό". Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε «αυταγάπη». Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε απλότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου...
... Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι όλα συμβαίνουν. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμεπληρότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου, η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα, αυτό το λέω σοφία της καρδιάς. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση. Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια. Σήμερα ξέρω ότι αυτή είναι η ζωή…»!

Απριλίου 01, 2013

Μεγαλοβδόμαδο και Λαμπρή στη Ζάκυνθο ·


Μεγαλοβδόμαδο και Λαμπρή στη Ζάκυνθο 

Η Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζάκυνθο έχει ένα δικό της χρώμα, καθώς διατηρεί ένα ξεχωριστό τυπικό στις θρησκευτικές της τελετές και έχει δικά της πανάρχαια έθιμα, που οι κάτοικοί της τα σέβονται και τα τηρούν με μοναδική φροντίδα και ευλάβεια.

To Πάσχα θεωρείται ως η πιο κατανυκτική εορτή της ορθοδοξίας καθώς οι πιστοί μέσα σε κλίμα συγκίνησης, αναβιώνουν με πολύ παραστατικό τρόπο το θείο δράμα και εορτάζουν την Ανάσταση ως τον θρίαμβο της θεότητας απέναντι στα περιορισμένα όρια της ανθρώπινης φύσης. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, υπάρχουν ιδιαίτερα ήθη και έθιμα που συνδέονται με τον εορτασμό της συγκεκριμένης εορτής.
Η Ζάκυνθος, το Φιόρο του Λεβάντε, είναι ένας τόπος που διαθέτει ένα ξεχωριστό από τα τετριμμένα τυπικό στις θρησκευτικές τελετές καθώς και πλήθος πανάρχαιων εθίμων.



Πασχα,Ζακυνθος -Τον Κυριον Υμνειτε



Το Μεγαλοβδόμαδο αρχίζει ουσιαστικά το Σάββατο του Λαζάρου, όταν στις 11 το πρωί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν πανηγυρικά και κρεμιέται το "βαγί" σ' όλα τα καμπαναριά της πόλης και των χωριών του νησιού μας. Το βαγί στη Ζάκυνθο δεν είναι η γνωστή δάφνη που μοιράζεται στην υπόλοιπη Ελλάδα αυτή τη μέρα, αλλά τα φρέσκα κιτρινωπά φύλλα του φοίνικα, που μ' αυτά πλέκουν σταυρούς, "βαγιοφόρες", ήλιους, αλογάκια κ.α. και στολίζουν τις εκκλησίες για τη γιορτή.

Την Κυριακή των Βαϊων, μετά την Θεία Λειτουργία, στις στολισμένες με βαγιά εκκλησίες μας, οι "νόντσολοι" (νεωκόροι Ι. Ναού), μοιράζουν σ' όλα τα σπίτια το βαγί ως ευλογία του Ιερέως - Εφημερίου και οι πιστοί το τοποθετούν στις εικόνες. Μετά το τέλος της λειτουργίας, οι ναοί μας ντύνονται στα πένθιμα.


Τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ θα ακούσετε το κατανυκτικότατο τροπάριο της Κασσιανής (Δοξαστικό των Αποστίχων), όπως ψάλλεται από τις μελωδικές χορωδίες των ναών μας και ιδιαιτέρως της Ι. Μονής του Αγίου Διονυσίου, του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου των Ξένων και της Φανερωμένης στην πόλη.

Τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί γίνεται ο Εσπερινός και η Θεία Λειτουργία σ'όλους τους Ιερούς Ναούς. Μετά απ' αυτήν, τα πάντα πενθούν και οι καμπάνες δεν ξανακτυπούν, μέχρι το πρωϊ του Μεγάλου Σαββάτου. "Χηρεύουν" κατά την ωραία ζακυνθινή έκφραση. Μαύρα λάβαρα κρεμιούνται στα μπαλκόνια των σπιτιών, οι σημαίες είναι μεσίστιες, ακόμη και η ενδυμασία, ιδιαίτερα των μεγαλύτερων σε ηλικία Ζακυνθινών, είναι πένθιμη. Οι ιδιομορφίες του Ζακυνθινού εκκλησιαστικού τυπικού είναι έντονες από τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ. Πρώτα απ' όλα θα σας ξαφνιάσει το άκουσμα των ύμνων "Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς..." και το "Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου...", που είναι τονισμένα κατά τη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική. Άδικα θα περιμένετε να δείτε τον Εσταυρωμένο να λιτανευθεί μετά το πέμπτο Ευαγγέλιο, όπως συνηθίζεται στην υπόλοιπη την Ελλάδα. Στο νησί μας ο Εσταυρωμένος βγαίνει μετά το ενδέκατο Ευαγγέλιο.


Η Μεγάλη Παρασκευή βρίσκει το νησί μας σε θρησκευτική έξαρση. Το πρωί γίνεται η Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ακολούθως η Αποκαθήλωση, που στη Ζάκυνθο τελείται κατά τη στιγμή που ψάλλονται τα Απόστιχα "Οτε εκ του ξύλου Σε νεκρόν...". Μετά από λίγο ο ιερεας θα εξέλθει από το Ιερό Βήμα λιτανεύοντας τον Χριστό επί του ώμου του, τυλιγμένο σε λευκό σεντόνι. Σημειωτέον ότι στη Ζάκυνθο δε χρησιμοποιείται ο γνωστός στην υπόλοιπη Ελλάδα κεντητός Επιτάφιος, αλλά αμφιπρόσωπη ξυλόγλυπτη αγιογραφία του νεκρού Χριστού, που ονομάζεται "Αμνός". Μετά τη λιτάνευση, το Σώμα του Χριστού τοποθετείται στον Επιτάφιο, που σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει, αφού και πάλι εδώ η ιδιαιτερότητα της Ζακύνθου είναι εμφανής. Εδώ οι επιτάφιοι δεν στολίζονται με λουλούδια, επειδή είναι ξυλόγλυπτοι, με επένδυση φύλλου χρυσού και βελούδου, δηλαδή πραγματικά έργα τέχνης.


Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι. Το αποκορύφωμα του Ζακυνθινού Μεγαλοβδόμαδου. Ο κόσμος, Ζακυνθινοί και επισκέπτες, συρρέουν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Μώλου, απ' όπου θα ξεκινήσει η λιτανεία του Εσταυρωμένου. Η ατμόσφαιρα είναι μοναδική. Η πένθιμη λιτανεία αρχίζει υπό τους ήχους του "Ινα τι εφρύαξαν έθνη..." από την φιλαρμονική. Μαζί με τον Εσταυρωμένο λιτανεύεται, και η περίφημη Εικόνα της "Mater Dolorosa", δηλαδή της Παναγίας του Πάθους. Η λιτανεία διασχίζει σχεδόν όλη την πόλη και επιστρέφει στην πλατεία Σολωμού, όπου, πάνω σε βάθρο, ο Μητροπολίτης ευλογεί τον κλήρο και τον λαό με τον Εσταυρωμένο κάνοντας το σημείο του σταυρού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, υπό τους ήχους του "Και κλίνας την κεφαλήν". Η λιτανεία καταλήγει στον ίδιο ναό, όπου γίνεται η εναπόθεση του Χριστού στον Επιτάφιο.


Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής τελείται κανονικά σ' όλους τους Ιερούς Ναούς η Ακολουθία του Επιτάφιου Θρήνου. Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων η Ακολουθία αυτή, σύμφωνα με παμπάλαιο έθιμο, δε γίνεται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, αλλά τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου και συγκεκριμένα στις 2.00 το πρωί. Στις 4.00 περίπου το πρωί γίνεται η έξοδος του Επιταφίου ενώ χιλιάδες κόσμου παρακολουθούν τις μοναδικές αυτές στιγμές. Ο Επιτάφιος επιστρέφει γύρω στις 5.30 στο ναό, όπου συνεχίζεται η Ακολουθία, που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε. Ο ωραιότατος ύμνος "Τον Κύριο υμνείτε...", τονισμένος και αυτός στο Ζακυνθινό εκκλησιαστικό μέλος που ψάλλεται από όλο το λαό, και η ξακουστή Gloria"(δόξα) ή το "κομμάτι"(Πρώτη Ανάσταση) και το σπάσιμο των πήλινων σταμνών από τις νοικοκυρές όλων των σπιτιών που διαδραματίζονται κατά την Πρώτη Ανάσταση, θα σας εντυπωσιάσουν.


Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, στις 23.15 αρχίζει η Ακολουθία στο Μητροπολιτικό Ναό που εν τω μεταξύ έχει αλλάξει τελείως όψη, έχοντας ντυθεί στα κόκκινα. Στις 23.45 ξεκινά η Αναστάσιμη πομπή για την πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου γίνεται η Ανάσταση. Το "Χριστός Ανέστη", από τα χείλη του Μητροπολίτη, ψαλλόμενο κι αυτό κατά την ιδιόμορφη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική, μεταδίδει σ' όλους τους χριστιανούς, που κατακλύζουν την πλατεία και τους γύρω χώρους, το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού ενώ αμέσως μετά η Εικόνα της Ανάστασης, με τη συνοδεία των ιερέων και της Φιλαρμονικής, επιστρέφει στο Μητροπολιτικό Ναό, όπου διαδραματίζονται τα του "Αρατε Πύλας...". Κατά την τοπική παράδοση, η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία δεν τελείται αμέσως μετά σε κανένα ναό της πόλεως και των χωριών, αλλά το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Το "αντέτι" (έθιμο) θέλει, κατά τη διάρκεια της αναγνώσεως του Ευαγγελίου, να κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών.


Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα γίνεται ο Εσπερινός της Αγάπης στον Ιερό Ναό του Αγίου Λαζάρου της πόλεως και λιτάνευση της επιβλητικής εικόνας της Παναγίας της Γαλανούσας καθώς και της εικόνας της Αναστάσεως. Τη Δευτέρα του Πάσχα τα περισσότερα χωριά μας πανηγυρίζουν. Συνδυάστε μια μικρή εκδρομή σε αυτά, επισκεφθείτε τους ωραιότατους ναούς και παρακολουθείστε τις Αναστάσιμες Λειτουργίες και λιτανείες (πρωί και απόγευμα) των σεπτών εικόνων της Παναγίας και της Αναστάσεως. Στην πόλη μας, το απόγευμα, γίνεται η λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας της Λαουρένταινας, από το Ψήλωμα (Μπόχαλη) προς τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος. Την Παρασκευή της Διακαινησίμου γιορτάζει το γραφικότατο προάστιο της Μπόχαλης. Εκεί πραγματοποιείται, μέσα στη μαγευτική ανοιξιάτικη φύση, το παραδοσιακό πανηγύρι με λιτάνευση της πανάρχαιας και θαυματουργού εικόνας της Παναγίας της Χρυσοπηγής, υπό τους ήχους του "ταμπουρλονιάκαρου" . Οι εορταστικές εκδηλώσεις του Πάσχα κλείνουν την Κυριακή του Θωμά με το παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι στο γραφικό εξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, στην περιοχή Καλλίτερο (1 χμ. από την πόλη).

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ 2013

Μαρτίου 25, 2013

The Cancer Industry EXPOSED! Ways to Prevent and CURE Cancer


The Cancer Industry EXPOSED! Ways to Prevent and CURE Cancer


It turns out, THC when ingested in highly concentrated forms (such as EATING CANNABIS OIL) will attack any mutated cells in your body while strengthening and rejuvenating the healthy cells.

The PERFECT Cure for Cancer: it works fast, it works well, it works on many different forms of Cancer in ALL stages and it has ZERO harmful side effects. (Unlike Chemo which deteriorates your entire body and kills 1 in 5 patients). Not only that, but it dissolves ALL forms of tumors and can even combat superbugs like MRSA.


Intelligent people realize that the scientific method does not work by *disproving* information or people. Cannabinoids are listed on the National Cancer Institute website and once you see how fast the cure works, the cognitive dissonance wears off pretty quickly. One needs to remember that *ignore* is the root word of "ignorance"...

Proof that the Government KNOWS:
History of the medical use of Cannabis - US National Cancer Institute (cancer.gov)
Cannabis and Cannabinoids Antitumor Effects - US National Cancer Institute (cancer.gov)
Cannabinoids and Gliomas - US National Library of Medicine (ncbi.nlm.nih.gov)
Cannabinoids in intestinal inflammation and cancer - US National Library of Medicine (ncbi.nlm.nih.gov)

The public must realize that the Government has been lying for over 40 years, that MILLIONS of lives could have been saved and that the dying could grow the cure they need in their backyard.

The Government lied for many reasons. One of the main reasons is Pharmaceutical Companies. They spend billions every year lobbying to keep Cannabis illegal because they make TRILLIONS off Cancer drugs and research.

They are already well aware that cannabis cures cancer. (Can they legally patent a 15,000 year old plant?) They have a great con going at the moment.

Cancer patients and their loved ones will spend their entire life savings or even sell their houses and businesses in order to pay for Chemotherapy and other Cancer treatment drugs. A lot of the time they spend all that money and their loved one dies anyway.

If you want to know more, you should Google 'cannabinoids and cancer'.

You will see that there are thousands of published scientific studies, articles, books and documentaries on the subject.

I'd start with the documentaries below:

RUN FROM THE CURE: After a serious head injury in 1997, Rick Simpson sought relief from his medical condition through the use of medicinal hemp oil. When Rick discovered that the hemp oil (with its high concentration of T.H.C.) cured cancers and other illnesses, he tried to share it with as many people as he could free of charge, curing and controlling literally hundreds of people's illnesses…

But when the story went public, the long arm of the law snatched the medicine – leaving potentially thousands of people without their cancer treatments – and leaving Rick with unconstitutional charges of possessing and trafficking marijuana!


CANCER is curable NOW: However, it is NOT cured with medicine or drugs BUT with KNOWLEDGE. In this new documentary, 30 prominent doctors and scientists are getting together, to raise awareness of how Cancer is Curable NOW!

List of presenters: Bruce H. Lipton, Ph.D (The Biology of Perception)Charlotte Gerson (The Beautiful Truth), Dr. Leigh Erin Connealy M.D, Garry F. Gordon MD, DO, M.D(H), Stanislaw R. Burzynski, M.D. (Cancer is Serious Business), Ph.D, Dr. Friedrich Douwes M.D., Prof. Dr. Med. Adem Guenes, M.D., Dr. Francisco Contreras M.D., Prof. Dr. Med. Alexander Herzog, David J. Getoff, Don Tolman, Dr. Sherrill Sellman, Burton Goldberg, Dr. Finn Scott Andersen M.D., Dr. Friedrich Migeod, M.D, Dr. Med. Marian Reichel M.D., Dr. Ferre Akbarpour M.D., Bill Henderson, Janet Hranicky, Ph.D., Cristiana Paul, MS Nutrition, Dr. Prof. Andreas Szasz Ph.D, Alexander Thermos, D.O., D.C., Dr. Armonia Rodriguez M.D., Malonie Gabriel BA, LMT, EEMCP, James Colquhoun (Food Matters), Jonas Chong Curiel, Petrea King N.D., Sue Ward, MS CCN, Chef Tina Jo, Michelle Richmond

The most powerful tool in anyone's hands is information. The complete movie covers -in great detail- the different kinds of natural treatment options and the influence of our emotions and mind on our body. It emphasizes self-responsibility and the role it plays on the journey to health. Watch the trailer below and order the full movie on DVD.


The Beautiful Truth: Raised on a wildlife reserve in Alaska, 15-year-old Garrett was interested in the dietary habits of the farm animals. After the tragic death of his mother, Garrett's father decided to home-school his son and assigned a book written by Dr. Max Gerson that proposed a direct link between diet and a cure for cancer.

Fascinated, Garrett embarks in this documentary on a cross-country road trip to investigate The Gerson Therapy. He meets with scientists, doctors and cancer survivors who reveal how it is in the best interest of the multi-billion dollar medical industry to dismiss the notion of alternative and natural cures.


The Gerson Miracle: examines many of the elements of the Gerson Therapy, explaining why we are so ill and how we have in our grasp the power to recover our health without expensive, toxic or mutilating treatments, using the restorative forces of our own immune systems. Even the most advanced cases of cancer can be successfully reversed using this method. While the results seem miraculous, the real "miracle" lies within our own body and its healing processes.


The Cancer Report: This documentary catalogs how allopathic medicine established dominance in the early part of the 20th Century, and how natural medicines were arbitrarily banned from the medical profession, despite the basis of this decision being scientifically unsound. The wholesale transition from natural medicines to chemical ones was based onfinancial and political reasons, at the expense of patients.

In addition, it exposes the carnage of the cancer industry, the financial interests that molded it, and why it is so resistant to change. Meanwhile, cancer treatments kill more people every year than any war in U.S. history.



In the last 100 years dozens of doctors, scientists and researchers have come up with the most diverse, apparentlyeffective solutions against cancer, but none of these was ever taken into serious consideration by official medicine. Most of them were in fact rejected out-front, even though healing were claimed in the thousands, their proposers often being labeled as charlatans, ostracized by the medical community and ultimately forced to leave the country. At the same time more than 20,000 people die of cancer every day, without official medicine being able to offer a true sense of hope to those affected by it. Why?

The Rockerfellers, The FDA & The Cancer Industry: a short documentary that explains the Rockefeller Family influence on health care industry, and particularly how SAFE alternatives have been silenced in favor of chemotherapy, radiation and surgery.


“I had a brain cancer specialist sit in my living room and tell me that he would never take radiation if he had a brain tumor. And I asked him, 'but, do you send people for radiation?' and he said, of course. 'I'd be drummed out of the hospital if I didn't.'” -Dr. Ralph Moss, Ph.D.

Cancer is Serious Business: The trillion dollar cancer industry has been waging an illegal and immoral war on Dr. Stanislaw Burzynski for years, attempting to stop him. That's right, STOP him, from saving the lives of cancer sufferers through the use of his patented breakthrough therapy, which uses a natural and non-toxic substance called antineoplastons.

This movie tells the story of how Dr. Burzynski, and the patients his therapy has cured of what are normally terminal cancers, have fought the FDA and the big drug companies who have continually and systematically tried to discredit and punish a man who's only purpose in life has been to develop and perfect a life-giving and non-toxic cure for the disease of the 20th century.


Harvard study shows that THC actually activates naturally produced receptors to fight off lung cancer. The researchers suggest that THC or other designer agents that activate these receptors might be used in a targeted fashion to treat lung cancer.

Μαρτίου 19, 2013


Θέματα φιλοσοφικά, επιστημονικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, για τον άνθρωπο. Νευροεπιστήμες, εγκέφαλος,συνείδηση και νοημοσύνη. Νίκος Λυγερός.
Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι προβολές του ανθρώπινου πνεύματος γι'αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την πραγματικότητα, την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι). Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου»... O Σωκράτης, μέσω της μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την αλήθεια/γνώση που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορει να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων ήδη γνωρίζει. Η γνώση (μάθηση) είναι ανάμνηση (ενθύμιση), υπάρχει λοιπόν η ανάμνηση μέσα μας...