Συνθήματα Οδυσσέα Ελύτη

Συνθήματα Οδυσσέα Ελύτη

Οδυσσέα Ελύτη

Ο Νόμος που είμαι
δεν
θα
με υποτάξει

Ένα σώμα γυμνό

είναι
η μοναδική προέκταση

της νοητής γραμμής

που μας ενώνει με το μυστήριο

Κάνε άλμα
πιο γρήγορο
από
τη
φθορά

Το άπειρο
υπάρχει για μάς
όπως η γλώσσα
για τον κωφάλαλο

Δεν εγεννήθηκεν ακόμη
ο Μαγγελάνος
ενός τριαντάφυλλου

Ο τρομοκράτης
είναι
ο άξεστος
των θαυμάτων

Το «κενό»
υπάρχει
όσο δεν
πέφτεις μέσα του

Θάλασσα
λανθασμένη
δεν γίνεται

Αν
κάτι αδημονεί
μέσα στην άγρια μέντα
είναι
της αγιοσύνης σου το λαγωνικό

Από τον στοχασμό σου
πήζει ο ήλιος
μες στο ρόδι
κι ευφραίνεται

Έτη φωτός
στους ουρανούς
έτη Αρετής
μες στον ασβέστη

Τέτοιαν εύστοχη
δείξε
αδεξιότητα
και να:
ο Θεός!

Δεν
έχει φτέρνες
η
τελειότητα

Όταν ακούς αέρα
είναι η Γαλήνη
που βρυκολάκιασε

Από φυσικού της
η μαυρίλα
πρέπει νά 'ναι
και κλεπταποδόχος

Την αλήθεια
την «φτιάχνει» κανείς
ακριβώς
όπως
φτιάχνει και το ψέμα

Θε μου
τι μπλε ξοδεύεις
για
να
μη σε βλέπουμε!

Προσπάθησε
να οδηγήσεις
την τεχνική τελειότητα
στη φυσική της κατάσταση

Kι από την ανάποδη
φοριέται η φαντασία
και
σ' όλα τα μεγέθη της

Τρώγε την πρόοδο
και με τα φλούδια
και με τα κουκούτσια της

Δυστυχώς
και η Γη
με δικά μας έξοδα
γυρίζει

Στην κακή μοιρασιά
πάντοτε
ο Θεός ζημιώνεται

Χαράξου κάπου
με οποιονδήποτε τρόπο
και μετά πάλι
σβήσου
με γενναιοδωρία

Ψαρεύοντας
έρχεται
η θάλασσα

Κάπου
ανάμεσα
Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε
η αληθινή σου μέρα

Έχει
τη
μέση της
και
η
άκρη-άκρη

Παιδιά κι αγγόνια της απάρνησης
είναι
όλα τους
μπάσταρδα

Κείνο που
σού προσάπτουνε τα χελιδόνια
είναι η άνοιξη
που
δεν έφερες

Η λύπη
ομορφαίνει
επειδή της μοιάζουμε

Στο χωριό της γλώσσας μου
τη Λύπη
τήνε λένε
Λάμπουσα

Δίνε δωρεάν τον χρόνο
αν
θες
να σού μείνει λίγη αξιοπρέπεια

Είναι διγαμία
ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι

Αν δεν στηρίξεις
το ένα σου πόδι
έξω απ’ τη Γη
ποτέ σου δεν θα μπορέσεις
να σταθείς επάνω της

Φτασμένες
οι προλήψεις
σε μια καθαρότητα μαθηματική
θα μας βοηθούσανε
να κατανοήσουμε
τη βαθύτερη δομή του κόσμου

Είναι αγένεια
να κάνεις του Χάρου
χειροφιλήματα

Μακριά
μέσα στ’ απώτατα βάθη
του Αμνού
ο πόλεμος συνεχίζεται

Όταν
η συμφορά συμφέρει
λογάριαζέ την
για πόρνη

Θα πρέπει
να δημιουργούμε αντισώματα
και για την Ευθύνη

Όταν ακούς
«τάξη»
ανθρωπινό κρέας μυρίζει

Μια νομοθεσία
εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες
θα ‘τανε
αληθινή σωτηρία

Όταν
η ζωή μάχεται
οι νεκροί στον Άδη
Μηδίζουν

Από τον Θεό
τραβιέται
ο άνθρωπος
όπως
ο καρχαρίας
από το αίμα

Όποιος
μπορεί και φορτίζει την ερημιά
έχει ακόμη ανθρώπους μέσα του

Αν είναι να πεθάνεις
πέθανε
αλλά
κοίτα να γίνεις
ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη