Μετεώρηση ανάμεσα στην Κατάσταση της Χάρης και του Αυτοματισμού
****************************************************************
Το νέο δεν είναι πάντα στο προσκήνιο, πολύ συχνά βουλιάζει στα βάθη και με αφήνει άψυχη και χωρίς πνεύμα, νευρική, άδεια, ταραγμένη, μη ξέροντας τι να κάνω και καταφεύγοντας στα ίδια παλιά και φθαρμένα πράγματα, που δεν μπορούν να με ικανοποιήσουν. Και αυτό γίνεται επειδή θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι ακόμα κι όταν με εγκαταλείπει το μόνο πράγμα που είναι ζωντανό μέσα μου, μπορώ να εξακολουθώ να είμαι ζωντανή. Όμως, ό,τι και αν κάνω αυτές τις στιγμές, όχι μόνο δεν καταφέρνει να μου δώσει την εντύπωση που διψώ, αλλά, αντίθετα, με γεμίζει αηδία. Αν η "σπίθα" δεν υπάρχει, το πιο υπέροχο πράγμα μου φαίνεται νεκρό, μάταιο, αηδιαστικό, ανάξιο λόγου, άψυχο, ανόητο. Όταν η "σπίθα" γεμίζει το είναι μου, το πιο ταπεινό, ακόμα και αηδιαστικό πράγμα, αποκτά σημασία που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να έχει και ο κόσμος γεμίζει από θάμβος.
"Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα"
****************************************************************
Το νέο δεν είναι πάντα στο προσκήνιο, πολύ συχνά βουλιάζει στα βάθη και με αφήνει άψυχη και χωρίς πνεύμα, νευρική, άδεια, ταραγμένη, μη ξέροντας τι να κάνω και καταφεύγοντας στα ίδια παλιά και φθαρμένα πράγματα, που δεν μπορούν να με ικανοποιήσουν. Και αυτό γίνεται επειδή θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι ακόμα κι όταν με εγκαταλείπει το μόνο πράγμα που είναι ζωντανό μέσα μου, μπορώ να εξακολουθώ να είμαι ζωντανή. Όμως, ό,τι και αν κάνω αυτές τις στιγμές, όχι μόνο δεν καταφέρνει να μου δώσει την εντύπωση που διψώ, αλλά, αντίθετα, με γεμίζει αηδία. Αν η "σπίθα" δεν υπάρχει, το πιο υπέροχο πράγμα μου φαίνεται νεκρό, μάταιο, αηδιαστικό, ανάξιο λόγου, άψυχο, ανόητο. Όταν η "σπίθα" γεμίζει το είναι μου, το πιο ταπεινό, ακόμα και αηδιαστικό πράγμα, αποκτά σημασία που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να έχει και ο κόσμος γεμίζει από θάμβος.
"Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου