του Άλκη Γαλδαδά
Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω δυο ηλικιωμένους ανθρώπους, όσο πιο απλά γίνεται.
Ο Ζακ Μπερές είναι 71 ετών. Ιδρυτικό μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Ταξίδεψε μέχρι το Λίβανο με ένα συστατικό γράμμα από μια ισλαμική οργάνωση των γαλλικών επαναστατημένων προαστίων και με αρκετά εργαλεία χειρουργικής στις αποσκευές του. Πέρασε κρυφά τα σύνορα με τη Συρία και εγκαταστάθηκε στην πόλη Χομς όπου προσέφερε τις υπηρεσίες του στους επαναστατημένους κατά του καθεστώτος Άσαντ. Χειρουργούσε υπό άθλιες συνθήκες, από τους 90 που πρόλαβε να εγχειρίσει όπως λέει τώρα που επέστρεψε, κατάκοπος από τα ξενύχτια αλλά κυρίως από τόσο πόνο που αντίκρισε εκεί κάτω, μόνον εννέα δεν κατάφεραν να ζήσουν. «Θαυμάζω τη γενναιότητά τους και την αποφασιστικότητά τους» δήλωσε για τους επαναστατημένους Σύριους αυτός που κι εμείς ίσως θαυμάζουμε για τους ίδιους λόγους
Ο δεύτερος ηλικιωμένος που θα ήθελα να του αφιερώσω εδώ μερικές γραμμές είναι ο Μασάο Αντάτσι. Ένας Ιάπωνας σκηνοθέτης 73 ετών σήμερα που κι αυτός βρέθηκε στο Λίβανο υπό διαφορετικές συνθήκες. Ήταν πρώτα ένας σκηνοθέτης-ακτιβιστής που έλαβε ενεργό μέρος στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις δεκαετία του ’60 για τη σύναψη συνθήκης της Ιαπωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτοεξορίστηκε στη Βηρυτό σαν μέλος του επαναστατικού Κόκκινου Στρατού και έμεινε εκεί είκοσι χρόνια για να συλληφθεί και να μείνει μερικά χρόνια στη φυλακή με τη γελοία κατηγορία της παραβίασης των κανόνων για τα διαβατήρια. Εκδόθηκε μετά στην Ιαπωνία και έμεινε κι εκεί για μερικά χρόνια στη φυλακή. Σήμερα είναι φυλακισμένος μέσα στην Ιαπωνία διότι δεν του δίνουν διαβατήριο να παρακολουθήσει ακόμη και τις εκδηλώσεις σε ξένα φεστιβάλ που γίνονται προς τιμήν του. Αυτή τη στιγμή έχουν γυριστεί από Γάλλους δυο ταινίες για το έργο του που άνοιξε δρόμους στον τρόπο παρουσίασης δύσκολων θεμάτων. Ψάξτε λίγο περισσότερο για τον κ. Αντάτσι, αξίζει τον κόπο.
Σεβασμό και για τους δυο.
