«Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος... και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε κατανόηση. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή. Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε αλήθεια. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον...
... Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με τον δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό". Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε «αυταγάπη». Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε απλότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου...
... Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι όλα συμβαίνουν. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμεπληρότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο. Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου, η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο. Σήμερα, αυτό το λέω σοφία της καρδιάς. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους. Αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση. Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια. Σήμερα ξέρω ότι αυτή είναι η ζωή…»!
Η Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζάκυνθο έχει ένα δικό της χρώμα, καθώς διατηρεί ένα ξεχωριστό τυπικό στις θρησκευτικές της τελετές και έχει δικά της πανάρχαια έθιμα, που οι κάτοικοί της τα σέβονται και τα τηρούν με μοναδική φροντίδα και ευλάβεια.
To Πάσχα θεωρείται ως η πιο κατανυκτική εορτή της ορθοδοξίας καθώς οι πιστοί μέσα σε κλίμα συγκίνησης, αναβιώνουν με πολύ παραστατικό τρόπο το θείο δράμα και εορτάζουν την Ανάσταση ως τον θρίαμβο της θεότητας απέναντι στα περιορισμένα όρια της ανθρώπινης φύσης. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, υπάρχουν ιδιαίτερα ήθη και έθιμα που συνδέονται με τον εορτασμό της συγκεκριμένης εορτής. Η Ζάκυνθος, το Φιόρο του Λεβάντε, είναι ένας τόπος που διαθέτει ένα ξεχωριστό από τα τετριμμένα τυπικό στις θρησκευτικές τελετές καθώς και πλήθος πανάρχαιων εθίμων.
Πασχα,Ζακυνθος -Τον Κυριον Υμνειτε
Το Μεγαλοβδόμαδο αρχίζει ουσιαστικά το Σάββατο του Λαζάρου, όταν στις 11 το πρωί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούν πανηγυρικά και κρεμιέται το "βαγί" σ' όλα τα καμπαναριά της πόλης και των χωριών του νησιού μας. Το βαγί στη Ζάκυνθο δεν είναι η γνωστή δάφνη που μοιράζεται στην υπόλοιπη Ελλάδα αυτή τη μέρα, αλλά τα φρέσκα κιτρινωπά φύλλα του φοίνικα, που μ' αυτά πλέκουν σταυρούς, "βαγιοφόρες", ήλιους, αλογάκια κ.α. και στολίζουν τις εκκλησίες για τη γιορτή.
Την Κυριακή των Βαϊων, μετά την Θεία Λειτουργία, στις στολισμένες με βαγιά εκκλησίες μας, οι "νόντσολοι" (νεωκόροι Ι. Ναού), μοιράζουν σ' όλα τα σπίτια το βαγί ως ευλογία του Ιερέως - Εφημερίου και οι πιστοί το τοποθετούν στις εικόνες. Μετά το τέλος της λειτουργίας, οι ναοί μας ντύνονται στα πένθιμα.
Τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ θα ακούσετε το κατανυκτικότατο τροπάριο της Κασσιανής (Δοξαστικό των Αποστίχων), όπως ψάλλεται από τις μελωδικές χορωδίες των ναών μας και ιδιαιτέρως της Ι. Μονής του Αγίου Διονυσίου, του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου των Ξένων και της Φανερωμένης στην πόλη. Τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί γίνεται ο Εσπερινός και η Θεία Λειτουργία σ'όλους τους Ιερούς Ναούς. Μετά απ' αυτήν, τα πάντα πενθούν και οι καμπάνες δεν ξανακτυπούν, μέχρι το πρωϊ του Μεγάλου Σαββάτου. "Χηρεύουν" κατά την ωραία ζακυνθινή έκφραση. Μαύρα λάβαρα κρεμιούνται στα μπαλκόνια των σπιτιών, οι σημαίες είναι μεσίστιες, ακόμη και η ενδυμασία, ιδιαίτερα των μεγαλύτερων σε ηλικία Ζακυνθινών, είναι πένθιμη. Οι ιδιομορφίες του Ζακυνθινού εκκλησιαστικού τυπικού είναι έντονες από τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ. Πρώτα απ' όλα θα σας ξαφνιάσει το άκουσμα των ύμνων "Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς..." και το "Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου...", που είναι τονισμένα κατά τη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική. Άδικα θα περιμένετε να δείτε τον Εσταυρωμένο να λιτανευθεί μετά το πέμπτο Ευαγγέλιο, όπως συνηθίζεται στην υπόλοιπη την Ελλάδα. Στο νησί μας ο Εσταυρωμένος βγαίνει μετά το ενδέκατο Ευαγγέλιο. Η Μεγάλη Παρασκευή βρίσκει το νησί μας σε θρησκευτική έξαρση. Το πρωί γίνεται η Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και ακολούθως η Αποκαθήλωση, που στη Ζάκυνθο τελείται κατά τη στιγμή που ψάλλονται τα Απόστιχα "Οτε εκ του ξύλου Σε νεκρόν...". Μετά από λίγο ο ιερεας θα εξέλθει από το Ιερό Βήμα λιτανεύοντας τον Χριστό επί του ώμου του, τυλιγμένο σε λευκό σεντόνι. Σημειωτέον ότι στη Ζάκυνθο δε χρησιμοποιείται ο γνωστός στην υπόλοιπη Ελλάδα κεντητός Επιτάφιος, αλλά αμφιπρόσωπη ξυλόγλυπτη αγιογραφία του νεκρού Χριστού, που ονομάζεται "Αμνός". Μετά τη λιτάνευση, το Σώμα του Χριστού τοποθετείται στον Επιτάφιο, που σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει, αφού και πάλι εδώ η ιδιαιτερότητα της Ζακύνθου είναι εμφανής. Εδώ οι επιτάφιοι δεν στολίζονται με λουλούδια, επειδή είναι ξυλόγλυπτοι, με επένδυση φύλλου χρυσού και βελούδου, δηλαδή πραγματικά έργα τέχνης. Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι. Το αποκορύφωμα του Ζακυνθινού Μεγαλοβδόμαδου. Ο κόσμος, Ζακυνθινοί και επισκέπτες, συρρέουν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Μώλου, απ' όπου θα ξεκινήσει η λιτανεία του Εσταυρωμένου. Η ατμόσφαιρα είναι μοναδική. Η πένθιμη λιτανεία αρχίζει υπό τους ήχους του "Ινα τι εφρύαξαν έθνη..." από την φιλαρμονική. Μαζί με τον Εσταυρωμένο λιτανεύεται, και η περίφημη Εικόνα της "Mater Dolorosa", δηλαδή της Παναγίας του Πάθους. Η λιτανεία διασχίζει σχεδόν όλη την πόλη και επιστρέφει στην πλατεία Σολωμού, όπου, πάνω σε βάθρο, ο Μητροπολίτης ευλογεί τον κλήρο και τον λαό με τον Εσταυρωμένο κάνοντας το σημείο του σταυρού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, υπό τους ήχους του "Και κλίνας την κεφαλήν". Η λιτανεία καταλήγει στον ίδιο ναό, όπου γίνεται η εναπόθεση του Χριστού στον Επιτάφιο. Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής τελείται κανονικά σ' όλους τους Ιερούς Ναούς η Ακολουθία του Επιτάφιου Θρήνου. Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων η Ακολουθία αυτή, σύμφωνα με παμπάλαιο έθιμο, δε γίνεται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, αλλά τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου και συγκεκριμένα στις 2.00 το πρωί. Στις 4.00 περίπου το πρωί γίνεται η έξοδος του Επιταφίου ενώ χιλιάδες κόσμου παρακολουθούν τις μοναδικές αυτές στιγμές. Ο Επιτάφιος επιστρέφει γύρω στις 5.30 στο ναό, όπου συνεχίζεται η Ακολουθία, που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσετε. Ο ωραιότατος ύμνος "Τον Κύριο υμνείτε...", τονισμένος και αυτός στο Ζακυνθινό εκκλησιαστικό μέλος που ψάλλεται από όλο το λαό, και η ξακουστή Gloria"(δόξα) ή το "κομμάτι"(Πρώτη Ανάσταση) και το σπάσιμο των πήλινων σταμνών από τις νοικοκυρές όλων των σπιτιών που διαδραματίζονται κατά την Πρώτη Ανάσταση, θα σας εντυπωσιάσουν. Τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, στις 23.15 αρχίζει η Ακολουθία στο Μητροπολιτικό Ναό που εν τω μεταξύ έχει αλλάξει τελείως όψη, έχοντας ντυθεί στα κόκκινα. Στις 23.45 ξεκινά η Αναστάσιμη πομπή για την πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου γίνεται η Ανάσταση. Το "Χριστός Ανέστη", από τα χείλη του Μητροπολίτη, ψαλλόμενο κι αυτό κατά την ιδιόμορφη Ζακυνθινή εκκλησιαστική μουσική, μεταδίδει σ' όλους τους χριστιανούς, που κατακλύζουν την πλατεία και τους γύρω χώρους, το μήνυμα της Αναστάσεως του Χριστού ενώ αμέσως μετά η Εικόνα της Ανάστασης, με τη συνοδεία των ιερέων και της Φιλαρμονικής, επιστρέφει στο Μητροπολιτικό Ναό, όπου διαδραματίζονται τα του "Αρατε Πύλας...". Κατά την τοπική παράδοση, η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία δεν τελείται αμέσως μετά σε κανένα ναό της πόλεως και των χωριών, αλλά το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Το "αντέτι" (έθιμο) θέλει, κατά τη διάρκεια της αναγνώσεως του Ευαγγελίου, να κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών. Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα γίνεται ο Εσπερινός της Αγάπης στον Ιερό Ναό του Αγίου Λαζάρου της πόλεως και λιτάνευση της επιβλητικής εικόνας της Παναγίας της Γαλανούσας καθώς και της εικόνας της Αναστάσεως. Τη Δευτέρα του Πάσχα τα περισσότερα χωριά μας πανηγυρίζουν. Συνδυάστε μια μικρή εκδρομή σε αυτά, επισκεφθείτε τους ωραιότατους ναούς και παρακολουθείστε τις Αναστάσιμες Λειτουργίες και λιτανείες (πρωί και απόγευμα) των σεπτών εικόνων της Παναγίας και της Αναστάσεως. Στην πόλη μας, το απόγευμα, γίνεται η λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας της Λαουρένταινας, από το Ψήλωμα (Μπόχαλη) προς τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος. Την Παρασκευή της Διακαινησίμου γιορτάζει το γραφικότατο προάστιο της Μπόχαλης. Εκεί πραγματοποιείται, μέσα στη μαγευτική ανοιξιάτικη φύση, το παραδοσιακό πανηγύρι με λιτάνευση της πανάρχαιας και θαυματουργού εικόνας της Παναγίας της Χρυσοπηγής, υπό τους ήχους του "ταμπουρλονιάκαρου" . Οι εορταστικές εκδηλώσεις του Πάσχα κλείνουν την Κυριακή του Θωμά με το παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι στο γραφικό εξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, στην περιοχή Καλλίτερο (1 χμ. από την πόλη).
The Cancer Industry EXPOSED! Ways to Prevent and CURE Cancer
It turns out, THC when ingested in highly concentrated forms (such as EATING CANNABIS OIL) will attack any mutated cells in your body while strengthening and rejuvenating the healthy cells.
The PERFECT Cure for Cancer: it works fast, it works well, it works on many different forms of Cancer in ALL stages and it has ZERO harmful side effects. (Unlike Chemo which deteriorates your entire body and kills 1 in 5 patients). Not only that, but it dissolves ALL forms of tumors and can even combat superbugs like MRSA.
Intelligent people realize that the scientific method does not work by *disproving* information or people. Cannabinoids are listed on the National Cancer Institute website and once you see how fast the cure works, the cognitive dissonance wears off pretty quickly. One needs to remember that *ignore* is the root word of "ignorance"...
The public must realize that the Government has been lying for over 40 years, that MILLIONS of lives could have been saved and that the dying could grow the cure they need in their backyard.
The Government lied for many reasons. One of the main reasons is Pharmaceutical Companies. They spend billions every year lobbying to keep Cannabis illegal because they make TRILLIONS off Cancer drugs and research.
Cancer patients and their loved ones will spend their entire life savings or even sell their houses and businesses in order to pay for Chemotherapy and other Cancer treatment drugs. A lot of the time they spend all that money and their loved one dies anyway.
If you want to know more, you should Google 'cannabinoids and cancer'.
You will see that there are thousands of published scientific studies, articles, books and documentaries on the subject.
I'd start with the documentaries below:
RUN FROM THE CURE: After a serious head injury in 1997, Rick Simpson sought relief from his medical condition through the use of medicinal hemp oil. When Rick discovered that the hemp oil (with its high concentration of T.H.C.) cured cancers and other illnesses, he tried to share it with as many people as he could free of charge, curing and controlling literally hundreds of people's illnesses…
But when the story went public, the long arm of the law snatched the medicine – leaving potentially thousands of people without their cancer treatments – and leaving Rick with unconstitutional charges of possessing and trafficking marijuana!
CANCER is curable NOW: However, it is NOT cured with medicine or drugs BUT with KNOWLEDGE. In this new documentary, 30 prominent doctors and scientists are getting together, to raise awareness of how Cancer is Curable NOW!
List of presenters: Bruce H. Lipton, Ph.D (The Biology of Perception), Charlotte Gerson (The Beautiful Truth), Dr. Leigh Erin Connealy M.D, Garry F. Gordon MD, DO, M.D(H), Stanislaw R. Burzynski, M.D. (Cancer is Serious Business), Ph.D, Dr. Friedrich Douwes M.D., Prof. Dr. Med. Adem Guenes, M.D., Dr. Francisco Contreras M.D., Prof. Dr. Med. Alexander Herzog, David J. Getoff, Don Tolman, Dr. Sherrill Sellman, Burton Goldberg, Dr. Finn Scott Andersen M.D., Dr. Friedrich Migeod, M.D, Dr. Med. Marian Reichel M.D., Dr. Ferre Akbarpour M.D., Bill Henderson, Janet Hranicky, Ph.D., Cristiana Paul, MS Nutrition, Dr. Prof. Andreas Szasz Ph.D, Alexander Thermos, D.O., D.C., Dr. Armonia Rodriguez M.D., Malonie Gabriel BA, LMT, EEMCP, James Colquhoun (Food Matters), Jonas Chong Curiel, Petrea King N.D., Sue Ward, MS CCN, Chef Tina Jo, Michelle Richmond
The most powerful tool in anyone's hands is information. The complete movie covers -in great detail- the different kinds of natural treatment options and the influence of our emotions and mind on our body. It emphasizes self-responsibility and the role it plays on the journey to health. Watch the trailer below and order the full movie on DVD.
The Beautiful Truth: Raised on a wildlife reserve in Alaska, 15-year-old Garrett was interested in the dietary habits of the farm animals. After the tragic death of his mother, Garrett's father decided to home-school his son and assigned a book written by Dr. Max Gerson that proposed a direct link between diet and a cure for cancer.
Fascinated, Garrett embarks in this documentary on a cross-country road trip to investigate The Gerson Therapy. He meets with scientists, doctors and cancer survivors who reveal how it is in the best interest of the multi-billion dollar medical industry to dismiss the notion of alternative and natural cures.
The Gerson Miracle: examines many of the elements of the Gerson Therapy, explaining why we are so ill and how we have in our grasp the power to recover our health without expensive, toxic or mutilating treatments, using the restorative forces of our own immune systems. Even the most advanced cases of cancer can be successfully reversed using this method. While the results seem miraculous, the real "miracle" lies within our own body and its healing processes.
The Cancer Report: This documentary catalogs how allopathic medicine established dominance in the early part of the 20th Century, and how natural medicines were arbitrarily banned from the medical profession, despite the basis of this decision being scientifically unsound. The wholesale transition from natural medicines to chemical ones was based onfinancial and political reasons, at the expense of patients.
In addition, it exposes the carnage of the cancer industry, the financial interests that molded it, and why it is so resistant to change. Meanwhile, cancer treatments kill more people every year than any war in U.S. history.
In the last 100 years dozens of doctors, scientists and researchers have come up with the most diverse, apparentlyeffective solutions against cancer, but none of these was ever taken into serious consideration by official medicine. Most of them were in fact rejected out-front, even though healing were claimed in the thousands, their proposers often being labeled as charlatans, ostracized by the medical community and ultimately forced to leave the country. At the same time more than 20,000 people die of cancer every day, without official medicine being able to offer a true sense of hope to those affected by it. Why?
The Rockerfellers, The FDA & The Cancer Industry: a short documentary that explains the Rockefeller Family influence on health care industry, and particularly how SAFE alternatives have been silenced in favor of chemotherapy, radiation and surgery.
“I had a brain cancer specialist sit in my living room and tell me that he would never take radiation if he had a brain tumor. And I asked him, 'but, do you send people for radiation?' and he said, of course. 'I'd be drummed out of the hospital if I didn't.'” -Dr. Ralph Moss, Ph.D.
Cancer is Serious Business: The trillion dollar cancer industry has been waging an illegal and immoral war on Dr. Stanislaw Burzynski for years, attempting to stop him. That's right, STOP him, from saving the lives of cancer sufferers through the use of his patented breakthrough therapy, which uses a natural and non-toxic substance called antineoplastons.
This movie tells the story of how Dr. Burzynski, and the patients his therapy has cured of what are normally terminal cancers, have fought the FDA and the big drug companies who have continually and systematically tried to discredit and punish a man who's only purpose in life has been to develop and perfect a life-giving and non-toxic cure for the disease of the 20th century.
ΤΩΝ ΕΝ ΑΣΚΗΣΕΙ ΛΑΜΨΑΝΤΩΝ Υπάρχει λοιπόν, ομορφιά μου, κάτι πολύ πιο επιδέξιο και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτόν. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα. Μόνο αυτός με εξάπτει, με πληροί, με αποκαθιστά. Παίζω λοιπόν, χαρά μου – παίζω και πλέκω εγκώμια μιας ζωής που δεν καταλαβαίνει τίποτα έξω από την Τέχνη της. Γιατί δεν μπορώ να εννοήσω και να εννοηθώ παρά σαν αυτουργός της κατασκευής μου. Γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται εν τέλει παρά μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος μου επινοεί τον εαυτό μου. Στον έρωτα, για παράδειγμα. Όποτε μπαίνω στον ολέθριο χώρο χωρίς το δραματουργικό μου οπλοστάσιο, καταλήγω ένας Δον Κιχώτης σε λαϊκή έκδοση τσέπης. Ο ήρωάς μου, αν θυμάσαι, δεν μπορεί να εστιάσει στο θέμα του, δεν δύναται να εκφραστεί, του αρκεί η απλή αναφορά του ανόητου ονόματός της –Δουλτσινέα– για να γίνει γελοίος. Πόσο την αγαπάει, δεν ξέρει να το πει. Για να δηλώσει την αγάπη του, κάνει μια τούμπα στον αέρα, η πουκαμίσα του σηκώνεται, ο κώλος του μένει έκθετος μπροστά στα μάτια του υπηρέτη του. Ο Δον Κιχώτης εκείνη τη στιγμή είναι ο εαυτός του, αν με εννοείς. Μεγαλειώδες, θα πεις. Θα έκλαιγες μπροστά σε μια τέτοια σκηνή, ναι, είμαι σίγουρη, θα έκλαιγες. Μεγαλειώδες, αλλά και πάλι. Άχαρο. Διόλου δεν το θέλω.Γιατί λοιπόν να είμαι ο εαυτός μου, αφού μάλιστα αγαπώ τόσο τη μίμηση; Αφού συντάσσομαι με αυτό που λέει ο Τόμας Μαν: «Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν παρά να μιμείται πάντοτε κάτι που ήδη συνέβη». Εκ γενετής σμίλευσα ένα και μόνο ρόλο, συρραφή από αγαπημένους θεατρικούς εαυτούς μου. Ξεκίνησα σαν Νίνα –έλεγα μονόλογο πηδώντας σκοινάκι– «Όταν τον δείτε, μην του πείτε τίποτα. Τον αγαπώ περισσότερο από πριν». Μετά πρόσθεσα λίγη ιψενική Νόρα. Άνοιξα υπάκουα το στόμα μου, «για να δω μήπως το κοριτσάκι μου έφαγε σοκολατάκι και θα καταστρέψει τα δόντια του; Είπαμε. Όχι σοκολάτα». Άλλες θεατρικές σεζόν ήμουν μια τέλεια θλιμμένη Μελισσάνθη – τι να τον κάνω τον ασαφή σου μακρόκοσμο, θα μείνω στον τιποτένιο κήπο μου, μωρό μου. Και πόσο τέλεια Άλκηστις υπήρξα... Μόνο εγώ από όλες τις τραγικές ηρωίδες θα γινόμουν εκουσίως Χείρωνας, θα κατέβαινα στον Κάτω Κόσμο για να ζήσει ο Αδαής. (Για να μη μάθει ποτέ πώς έζησε.) Μετά βαρέθηκα και έγινα η Λαβίνια. Όχι η μουγγή από τον Τίτο Ανδρόνικο – τότε ακόμα, μουγγή με τίποτα. Η άλλη, του Τόμας Έλιοτ. Αυτή, του Κοκτέιλ πάρτυ. Που φεύγει και κανείς δεν ξέρει πού πάει, αλλά πάντα επιστρέφει. Ό,τι ρόλο όμως και αν έπαιζα, ένα μυστήριο πράμα, προς το φινάλε το γύριζα πάντα σε νύφη. Εκεί επινοούσα τον πραγματικό εαυτό μου. Νύφη που κακοπάθησε –σε όλες τις παραλογές του δημώδους– νύφη από την Κούλουρη (α λα très Gaultier), μα πάνω από όλα νύφη από το Ματωμένο γάμο... «Και με όλα τα παιδιά του γιου σου κρεμασμένα πάνω από τα μαλλιά μου, εγώ πάλι θα έφευγα με τον άλλον, αν μου το ζητούσε». Και πάει να εγκατασταθεί στο βασίλειο της δοκιμασίας.Γι’ αυτό παντρεύτηκα με μαύρο νυφικό. Γιατί είχα παράσταση και ήθελα να είμαι μια μικρή Νουρία Εσπέρτ – και έτσι τη σκηνοθέτησα ανδαλουσιάνικα και της φόρεσα μαύρα της νύφης μου. Να αλλάξω λες διανομή; Μπα. Το αποκλείω. Δεν ξέρω να παίζω Μις Τζούλιες. Είμαι σαν τους ηθοποιούς του θεάτρου Νο, που ασκούνται σε ένα και μοναδικό ρόλο – μια ζωή. Γεννήθηκα νύφη, λέω σαν νύφη να συνεχίσω να κάνω καριέρα. Και είμαι τόσο γεννημένη νύφη που ποτέ δεν κατάλαβα πως χώρισα. Απλώς ξαναπαντρευόμουν. Έτσι το θέτω εγώ. Αυτή είναι η περίπτωσή μου. Όλη μου η ψυχανάλυση σε τρεις λέξεις. Οτιδήποτε άλλο (φλερτ, ραντεβού, διαθεσιμότητες, συμβιώσεις, δεσμοί, τηλεφωνήματα και ένας που δεν είναι άντρας μου), όλα αυτά τα επίπονα με κάνουν καρδιακή. Με βγάζουν από το οικοσύστημά μου. Δεχτείτε με λοιπόν, ω περιπέτειες της αρετής μου εσείς, έκθαμβοι αναγνώστες, με την αβλαβή (;) τρέλα μου. Έτσι θα πάω να κάνω οντισιόν στο Βασιλικό Θέατρο της Σουηδίας. Σαν τον Άντονι Πέρκινς – τελευταία σκηνή του Ψυχώ. Που καθόταν τυλιγμένος στην κουβέρτα του και δεν πείραζε τη μύγα – και αν με δει ο δεσμοφύλακας, θα καταλάβει πόσο άκακος είμαι. Πως ούτε μια μύγα πειράζω, θα κάθομαι στη σκηνή σιωπηλή –ένας κάθετος, εξπρεσιονίστικος φωτισμός θα πέφτει–, δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα, όλοι ξέρουν ότι συνέχεια παντρεύομαι, θα καταλάβουν. Πως αυτός ο ρόλος γράφτηκε πάνω μου. Πως καμιά δεν θα τον παίξει καλύτερα... Πηγή: www.lifo.grΜΑΛΒΙΝΑ WEEKEND: Τρία τελευταία της κείμενα Πηγή: www.lifo.gr
Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά»
τοστ-κονσέρβα, μπας και ξεσκουριάσω, που δεν το βλέπω.
«…Οι άνθρωποι που αγαπώ έχουν πάρει διαζύγιο από την κοινή γνώμη. Κοινή γνώμη, κοινό γούστο. Προβλέψιμο. Γειτονικό. Με την κοινή γνώμη τα πράγματα έχουν μόνο ένα δρόμο: Ή θα τη θάψεις ή θα σε θάψει αυτή. Πρόλαβα. Της έφτιαξα έναν ωραίο τάφο, απέριττο» Από την καλοκαιρινή βιβλιοεσοδεία, ξεχώρισα κάνα δυο. Το πρώτο (με απόσταση από το δεύτερο) είναι αυτό, η Σαββατογεννημένη, Μαλβίνα Κάραλη.
Ζέστη, αϋπνία και –κυρίως- μοναξιά στη μισοάδεια Αθήνα, κατά τις 04:30 π.μ. μιας νύχτας (ή μέρας), έπιασα να το ξεφυλλίζω, για να το αφήσω κατά τις 05:30 μπας και ριμαδοκοιμηθώ. Αλλά πού! Κάτι όλοι οι προηγούμενοι λόγοι, κάτι που με έτρωγαν τα κείμενα, το έπιασα ξανά στα χέρια μου μετά από είκοσι λεπτά, για να με βρει το ξημέρωμα εις το μπαλκόνι μου . Το ρουφηξα και θα το ξανακάνω όσον ούπω. Kι αυτό ειναι δέσμευση !!!
Πάντα μου άρεσε η Μαλβίνα. Από παιδί την άκουγα, τη διάβαζα, την έβλεπα. Γούσταρα το ύφος , την ευγλωττία της (αυτή τη ζήλευα κι όλας), την άνεση και την ελευθερία που εξέπεμπε, το αυτάρεσκο βλέμμα των παιχνιδιάρικων ματιών της, το χιούμορ της, την κοφτερή της γλώσσα, τα εγκώμια που έπλεκε στον Γιώργο* της, τον Φερνάντο** της, τον Σταμάτη*** της, τον Κισλόφσκι της και άλλα και άλλα πολλά. Μου φανέρωνε απίστευτη τρυφερότητα, αγάπη και σεβασμό αυτή η –χάριν λόγου- κτητικότητα.
* Χειμωνα
** Πεσσόα
*** Κραουνάκη
Το βιβλίο αποτελείται από τρία μέρη στα οποία συνοψίζονται τα τελευταία κείμενά της, κυρίως για το περιοδικό Symbol.
Μπροστά του οι ζωντανοί θυμίζουν ξόανα…ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ
Το λεξιλόγιο του αποχαιρετισμού είναι πάντα πενιχρό, Γιώργο. Δεν έχω λόγια. Δεν έχω λόγια πια. Το τρομερό βράδυ ήθελα να σου κάνω μια επίθεση αγάπης, λες και θα σε πρόφταινα. Δεν το πιστεύεις, κούκλε μου. Έκλεισα το τηλέφωνο και κάθισα στο κομπιούτερ. Χαράματα έγραψα την τελευταία μου, την οριστική μου λέξη. Έκανα αποθήκευση. Το κείμενο όμως χάθηκε. Δεν κρύφτηκε, δεν παράπεσε, δεν μπήκε στο αρχείο. Χάθηκε, σου λέω. Ήταν νωρίς, μου είπε αυτός. Δεν το ήθελε φαίνεται ο Γ.Χ. να δημοσιευτεί τόσο νωρίς, ένα τόσο συναισθηματικό κείμενο. Και είχε δίκιο. Τους γνωρίζει καλά τους απόντες… Δεν θα ήταν πια αγάπη, αλλά η επίδειξή της. Από κάποια που, σε έξαψη, ήθελε να ξορκίσει το «παντού νεκροί και πτώματα» και κανένας πιο ζωντανός από σένα. Μια βδομάδα, πικρέ μου, λυπημένε Γ. Μια βδομάδα ξόρκισα το πένθος μου μέσα σε κουβέντες και θορύβους. Αδιάφοροι άνθρωποι μπαινόβγαιναν, Δεκαεπτά Μαρτίου είχες γενέθλια, Δεκαοκτώ επέτειο γάμου, ακριβέ μου.Που «τριγυρνούσες έξω από τα ζευγάρια των ανθρώπων και ποτέ δεν πλάγιασες δίπλα σε άνθρωπο και δεν ζεστάθηκες από άνθρωπο. Δεν έπιανες παρά πορσελάνες και χρυσά σκαλίσματα κρεβατιών και μοναχά με μάτια, μοναχά με δάκρυα τριγυρνούσες έξω από τα αγκαλιάσματα τωνανθρώπων. Χωρίς χαρά και χωρίς κανέναν τέλειωσε η βασανισμένη σου ζωή και ίσως κρυφά να το επιθυμούσες…» Διάβαζα και ξαναδιάβαζα, κείμενα που, αν θυμάσαι, ήξερα ήδη απέξω. Και υπήρχε μεγάλη ανάγκη να διαβάζω, σαν την άλλη, που έφυγε ο πατέρας της και στην τελετή θα ακουγόταν το αντάτζιο από τη Δεκάτη του Μάλερ. Χρειάστηκε -λέει- να το ακούσει πολλές φορές πριν από την τελετή, την πρώτη έκλαψε γοερά, τη δεύτερη λιγότερο. Τηδέκατη, η δύναμη της μουσικής εξασθένισε μέσα της τηφέμινα σεντιμεντάλις. Μπόρεσε να παραστεί στην τελετή, λες και αφορούσε κάποιον άλλο. Τους μπέρδεψε όλους με την ανεξήγητη αδιαφορία της… Ξέρω πως δεν ήθελες δάκρυα και αντιδράσεις μουζίκου -τη σπεσιαλιτέ μου-, μόνο την αγάπη που αφειδώς σου προσφέραμε όλοι και όλοι σε λατρεύαμε και σε περιμέναμε να γυρίσεις. Και δεν γύρισες. Ψάχνω στο σεκρετέρ μου, ακριβά ενθυμήματα. Το χειρόγραφό σου από τον Εχθρό του Ποιητή. Η εισαγωγή σου στη Μήδεια. «Λοιπόν ο έρωτας έχει πάντα καταγωγή βάρβαρη, Μαλβίνα…» Εδώ, ένα δωράκι γενεθλίων με αφιέρωση, πιο κει ένα ασημένιο κουτί για χάπια, τις πιο ακατάλληλες στιγμές εστιάζω πάντα στις κατάλληλες φράσεις - μου γράφεις, «κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε, κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και προπαντός, κανείς να μη μάθει ποτέ, πώς πεθάναμε». Ένα γράμμα, για το πώς επέρχεται ο φυσικός θάνατος, μετά από ολοοργανισμική απόφαση… Μια ευχή σου που δεν κατάφερα ποτέ να πραγματοποιήσω: «Για την ώρα, επειδή σε αισθάνομαι με τον δικό σου τρόπο ευτυχισμένη(ενώ πριν λίγους μήνες δεν ήσουν), εύχομαι αυτό να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται και -προπαντός- να είναι ευτυχισμένο ό,τι περισσότερο αγαπάς (αρκεί να μην είναι ευτυχισμένο απ’ ό,τι εσύ σε καμιά περίπτωση δεν θ’αγαπούσες»>. Κάποτε σου έφερα τις ραδιοφωνικές εκπομπές που είχα φτιάξει για σένα. Με το Μυθιστόρημα, τους Χτίστες, το Γιατρό Ινεότη, τον Πεισίστρατο και όλα όσα, εξ αφορμής σου, τη ζωή μου φωταγώγησαν. Δεν ήμουν μόνον εγώ, πατέρα. Όλοι δικοί σου ήταν. Οι πιτσιρικάδες που λάτρευαν τον Νικ Κέιβ σου… Οι αισθαντικοί. Οι υγιείς και όσοι «η αρρώστια τούς αφάνισε…»Στο δικό σου το μήκος, στους δικούς σου ρυθμούς… Καιμε τον τρόπο των πρώτων χριστιανών αν θες να μάθεις. Μιλούσαν για σένα, αλλά με την έξαψη της συνενοχής. Χαμηλόφωνα - και ας μη διαδίδονται σε άσχετους τα μυστικά μας… Για σένα δεν φοβήθηκα την κοινοτοπία. Ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας, έγραφα σε ένα κείμενο του ‘80. Εκεί που σε μεμφόμουν για την εμμονή σου με το θάνατο. Που «κοσμεί όσο και οι ιδέες»… Που είναι «σπάνιο και εκθαμβωτικό γεγονός»… Που «βγάζει στο φως την ευγενική καταγωγή των ανθρώπων»… Και «ακούστε, στο θάνατό μου, είναι κι άλλοι θάνατοι». Άνοιξη και δεν ήθελα κουβέντα για θανάτους και τώρα εγώ πάνω από το χώμα -που δεν άγγιξα- και με μια οριστική κουβέντα σου, για πάντα εγκατεστημένη… «Τι να είναι η ψυχή», έλεγες, «τι άλλο από ένα ακατάπαυστο σώμα που δεν καταλήγει…» Ξέρω πόσο κινδυνεύεις τώρα πια, εσύ που ως έκθετος άρχοντας δεν κινδύνευσες ούτε μία μέρα στη λυπημένη ζωή σου. Το διαισθάνθηκα από τους επικήδειους κιόλας. Από αυτή την αδέξια συγκίνηση, στυλ έκθεση Τρίτης Γυμνασίου… Ο μηχανισμός του μεταθανάτιου θανάτου είχε ήδη πυροδοτηθεί, πόσο θα οίκτιρες, πατέρα, ακούγοντας τόσεςκοινοτοπίες μαζεμένες… Ένας τελευταίος καφές, ένα δαχτυλίδι με μπριγιάν, άκαιρο και κουτό και παράταιρο στοχέρι μου που σέρνει το φλιτζάνι. «Μαλβίνα, γιατί βρίσκομαι εγώ εδώ;» με ρωτάει η φίλη μου στο κοιμητήριο. «Αυτό το κόσμημα εγγυάται», έγραφες κάποτε Γ. - αυτό θυμήθηκα, αυτό της απαντάω. Το κόσμημα εγγυάται Πάρε το. Σ’ αγαπώ. Βγαίνω από κει μέσα, με ένα «Γιατί βρίσκομαι εγώ εδώ». Ο Λευτέρης και η Ειρήνη. Το κινητό. «Τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο μικρά όσο φαίνονται. Πες το και στη Λ.». Ποιος παρηγοριέται; Δεν το έστησε καλά το παιχνίδι ο Κύριος. Έπρεπε να πεθαίνουμε αλλιώς… Μετά το γαλάζιο της ανυπαρξίας, αυτό το γλυκό πράγμα που όρισε ο ποιητής Νοβάλις ως θάνατο, να μη μένει πίσω η τρομερά υλική παρουσία του σώματος… Βάζω πούδρα και κραγιόν στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου, άσπρο και κόκκινο της μάσκας, «δεν μπορείς να μιλήσεις», μου λες -«και κανένας δεν μίλησε ακόμα, λέξη δεν ακούστηκε και τα στόματα θα ξεσφίξουν και θα ανοίξουν και θα ακουστεί ο λόγος που κρατούν και ποτέ δεν τον βγάζουν μέχρι το θάνατο, ο λόγος δεν ακούστηκε ακόμα…» Tσικνoπέμπτη, πατέρα, και εγώ τρώω σούσι στην Απόλλωνος.
*απο το βιβλίο της Μαλβίνας Κάραλη, Σαββατογεννημένη
Αυτό ήταν το ποίημα που προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο του 2006. Για τους περισσότερους Άγνωστο. Όμως η διαχρονική του αξία ενάντια στο ρατσισμό τεράστια! Γραμμένο από ένα παιδί από την Αφρική.
Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος Κι εσύ λευκέ άνθρωπε... Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος Κι όταν πεθαίνεις γίνεσαι γκρι
VERAMENTE: Πλαγιομετωπική: Πλαγιομετωπική Υπ άρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός ίλιγγος. Στη Φυσική ορίζεται ως “εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθ...
Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός ίλιγγος. Στη Φυσική ορίζεται ως “εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο”.
Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση.
Από όταν έμαθα πως οι ερωτευμένοι κινδυνεύουν από τους χειρότερους ιλίγγους, με όλο το σεβασμό προς τη Φυσική, τσεκάριζα καθημερινά πάνω στα τακούνια μου το Επίπεδο Ταλάντωσης. Το έβρισκα σταθερό, ανακουφιζόμουν κι έτρεμα. Πως όπου να’ ναι, θα έπαυα ν’ αντιστέκομαι στη δύναμη Κοριόλις, το επίπεδο θα άλλαζε κι εγώ θα έβλεπα τη Γη να έρχεται τα πάνω κάτω…
Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους,
σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι, πιστεύουν πως,όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς.
Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου, τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό …; Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει, ή να σε υποπτευθεί, ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση. Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου. Οι έρωτές μας, έλεγες στα ψέματα, ,πίστεψέ με, δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά αλλά από ευθραυστότητα …; Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι, (αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;) Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι” αυτό και δίνει τον ορισμό:
«Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο».
Όλο λόγια, και πόσο με βλάπτεις έρωτά μου, αφού από όταν σ” ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου …;
Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη. Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις. Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς. Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο μα τώρα, πιο πολύ απ” όλα, φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή …; Και πάλι η αμφιβολία. Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια, για το αυτεξούσιο σου που απόλλυται; Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου, αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου; Και, αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου, για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας, αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο; Εκεί όπου το εξομολογημένο «αγαπώ» σου δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό «αγάπα με κι εσύ». Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και, όχι να φύγεις – να χαθείς …;
Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει.
Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι – και όχι όταν φεύγεις - είναι πάντα η εγκατάσταση …; Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παράτα τα. Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται. Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος …; Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις, και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα απ’το θάνατο.
Πάνω απ” το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο: «Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά» …;
Τηλέφωνο-
«Τι γράφεις τώρα;» με ρωτάνε. «Κάτι για το πώς να μην μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα», απαντάω η ψεύτρα …;
"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;” “Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του”. “Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;” ρώτησε το Μεγάλο Ο. “Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές” είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!” “Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο... “Αλλάζουν”;
Σιωπή…Περισυλλογή...Απόπειρα….Προσπάθεια….Κίνηση….Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι…η μεταμόρφωση…η ζωή…
“Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο”, μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος.... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!(8 φωτογραφίες)
... Σήμερα κάνω μόνο ότι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά, ότι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά. Με τον δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου. Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό". Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε «αυταγάπη». Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο. Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε απλότητα. Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου...
. Το ρουφηξα και θα το ξανακάνω όσον ούπω. Kι αυτό ειναι δέσμευση !!!
